De verwachtingen voor vandaag zijn hooggespannen. Nadat we gisteren, toen nog op de diepzee, veel meer gezien hadden dan we op voorhand gedacht hadden, zou vandaag de eerste dag zijn dat we op papier goede hoop konden hebben op veel soorten. Omdat de zeebodem hier van 4500 meter naar een paar honderd meter gaat, zit hier veel voedsel voor de zeezoogdieren en de vogels. Overigens komen dergelijke verwachtingen niet altijd uit, soms is het ook in zulke gebieden stil met waarnemingen.

Vandaag was dat niet zo. Aan het einde van de dag lag iedereen uitgeput in bed. Uitgeput van het vele heen en weer lopen op het schip. Atlantische Gevlekte Dolfijnen bij de boeg, een Bultrug rechtsachter, Gestreepte Dolfijnen die aan stuurboord met het schip mee zwemmen, inclusief acrobatische sprongen uit het water, Indische Grienden aan bakboord, twee minuten later Tuimelaars, maar nu weer aan stuurboord, enfin, u krijgt wel een idee hoe onze dag er uit zag. Naast de genoemde zeezoogdieren zagen we natuurlijk ook de nodige andere dieren: wat Portugese Oorlogsschepen (een kwallensoort), een schildpad hier en daar en de nodige vogels. Bulwers Stormvogels, Grote Jagers, Middelste Jagers (voor de kenners: ja, met gedraaide lepels), Geelpootmeeuwen en de eerste Noordse Pijlstormvogel van de trip.

Soort van de dag was een Gervais’ Beaked Whale, een zeldzame tandwalvis, waarvan drie exemplaren vlak langs de boot zwommen. Tandwalvissen zijn notoir lastig te determineren, maar met de vele camera’s en stevige lenzen aan boord is dat achteraf toch gelukt. In dat kader is het ook van belang een stevig bedankje aan medepassagier Xanja te geven; zij was zo vriendelijk die sukkel die zijn kijker thuis had laten liggen een reservekijker te lenen. En met kijker kijkt het toch een stuk prettiger naar zo’n tandwalvis dan zonder kijker. En inderdaad, die sukkel die zijn kijker vergeten is, ben ik zelf…..

Omdat het 4 mei is, wordt er op het achterdek de mogelijkheid gecreëerd voor een kleine ceremonie met twee minuten stilte. In het pas verschenen boek van Gerard Ouweneel – “Ik moet de horizon om me heen zien”- staat een prachtige beschrijving van de dodenherdenking tijdens de West Africa Pelagic van 2016. Dit jaar waren de Kuhls Pijlstormvogels waarover Gerard schrijft niet in die aantallen aanwezig, maar de twee minuten stilte midden op zee waren even indrukwekkend.

Vanaf de Plancius, tussen de Canarische Eilanden en Madeira,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 5 mei 2018