Na de onstuimige excursie naar Raso van gisteren is het wat rustiger geworden. Niet alleen de wind en daarmee de zee is iets rustiger geworden, ook het aantal waarnemingen van soorten is iets rustiger geworden. De wind ligt rond 4-5 Beaufort, dus kleine golfjes met af en toe een schuimkraag zijn de norm. Voor het schip en de passagiers niet echt een probleem, maar voor het zien van met name walvissen en dolfijnen wel “een dingetje”. Dat zit zo: op een gladde zee zijn geen oneffenheden. Elke dolfijn, walvis of schildpad die op een gladde zee zijn kop boven water steekt, wordt daarmee zelf een oneffenheid. Als er in de wijde omgeving maar één oneffenheid te zien is (in dat geval de kop en rug van een walvis/dolfijn/schildpad), valt dat meteen op. Op een gladde zee worden dus veel meer soorten gezien. Niet dat er meer soorten zitten, ze worden enkel eerder en vaker gezien.

De zee van gisteren was dus niet onstuimig, maar zeker wel oneffen. Bijna alles wat boven het water uitsteekt, valt weg in de golfjes waarvan er honderden, misschien wel duizenden constant te zien zijn. Dat betekent natuurlijk niet dat we niets gezien hebben. Gestreepte Dolfijn en Indische Griend noteerden we als zoogdieren, een Onechte Karetschildpad (Loggerhead Turtle) redde de eer der schildpadden, en in het veld der vogels deden Vaal Stormvogeltje, Bulwers Stormvogel, Noordse Stern, Roodsnavelkeerkringvogel, Kleine Pijlstormvogels en een lichtelijke uit koers geraakte Kaapverdische Pijlstormvogel aardig mee.

Niet echt een dag met heel veel soorten, maar dat is ook niet wat je verwacht boven de diepzee. De bodem ligt hier maar liefst vierenhalve kilometer onder ons, toch echt andere koek dan de 50-60 meter die onze eigen Noordzee diep is…..

Vanaf de Plancius op weg naar de Canarische Eilanden,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 3 mei 2018