De trip zit er op. 15 maart vertrok ik van huis en afgelopen zaterdag, 12 mei, kwam ik weer aan in Vlissingen. Vijfenvijftig dagen van die periode heb ik op zee doorgebracht aan boord van de Plancius en in totaal werd meer dan 20.000 kilometer afgelegd.

Het was niet mijn eerste reis (en ook niet mijn eerste Atlantic Odyssey) met de Plancius. In 2012 ging ik voor het eerst mee. Die reis kon echter niet worden afgemaakt omdat we door motorpech niet verder kwamen dan South Georgia. In 2013 voer ik mee naar Spitsbergen en in 2015 ging ik opnieuw mee met de Atlantic Odyssey. Die reis kon wel succesvol worden afgerond en van de Kaapverden vloog ik weer naar huis.

Ditmaal ging ik, omdat Antarctica geen onderdeel meer uitmaakt van de Atlantic Odyssey, samen met drie andere Inezia-gangers eerst mee met een tiendaagse reis naar het Antarctisch schiereiland. Teruggekomen in Ushuaia bleven we aan boord voor de Atlantic Odyssey naar de Kaapverden. Ook daar verlieten we het schip niet en zetten we, nu onder de naam West Africa Pelagic, de tocht voort naar Vlissingen. Daarmee heb ik – niet heel bijzonder, maar toch… - het gehele stuk tussen Antarctica en Spitsbergen per schip over zee afgelegd.

Hoe bevalt het zo lang op zee te zijn? Wel, ik vind het fantastisch maar dat zal wel duidelijk zijn. Anders boek je, na alle eerdere zeereizen, zo’n reis niet. De vele zeevogels, walvissen, dolfijnen etc., het bezoek aan al die afgelegen eilanden: ik geniet vrijwel elke dag. Niet onbelangrijk daarbij is dat de Plancius een uiterst plezierig schip is. Het schip is niet heel erg groot (maximaal 110 passagiers), biedt goede, beschutte plekken om de zee af te turen voor vogels en zeezoogdieren en is stabiel en stil (waardoor walvissen zeer goed benaderd kunnen worden). De expeditiestaff is uiterst deskundig en is er samen met de bemanning (de kapitein neemt het roer over om walvissen zo dicht mogelijk te benaderen) geheel op gericht je zoveel mogelijk van de natuur te laten beleven. Neem daarbij nog de uitstekende hutten, de vriendelijke bemanning en het prima eten en de ultieme vakantie ligt binnen handbereik.

Helaas viel de Antarctica-reis wat tegen. Door een zich ontwikkelende storm op de Drake Passage zag de kapitein zich zelfs genoodzaakt eerder de terugreis te aanvaarden dan gepland. Daardoor zijn we ook niet zo zuidelijk geweest als ik had gehoopt en hebben we plekken als Port Lockroy en Lemaire Channel, waar ik me zeer op had verheugd, niet kunnen bezoeken. Daar stond een rondje Staten Island (bij de ingang van het Beaglekanaal) tegenover en dat leverde prachtige Orka’s, vele Koningsalbatrossen en een aantal Falklandcaracara’s op. En hoewel de weersomstandigheden bij mijn vorige twee reizen beduidend gunstiger waren, blijft een bezoek aan Antarctica een indrukwekkende ervaring.

De Atlantic Odyssey was één groot feest. Doordat we met een twintigtal redelijk fanatieke Nederlandse vogelaars aan boord waren die bovendien hun waarnemingen via walkie-talkies doorgaven, hebben we qua vogels en zeezoogdieren het maximale uit deze reis weten te halen. De reis kende vele hoogtepunten. Om er een paar te noemen:

– South Georgia: één van de mooiste plekken op aarde die ik ken, met een uitbundig dierenleven. Je voelt je welhaast een indringer in dit gebied van Koningspinguïns, pelsrobben, Zeeolifanten etc. Heel bijzonder dat we hier het gehele programma hebben kunnen afwerken;

– Tristan da Cunha: het lukte in 2015 niet, maar dit keer konden we landen op dit meest afgelegen, bewoonde eiland ter wereld;

– Sint Helena: mooie waarnemingen van de St. Helenaplevier, maar vooral de enorme Walvishaai die steeds in de buurt van het schip te vinden was, blijft bij;

– Ascension: de ochtendexcursie naar de zeeschildpadden die het strand verlaten. Het leverde een nat pak op, maar de ervaring was onvergetelijk;

– De Grijze Dolfijn die vlak naast het schip, alleen op zijn staart balancerend, geheel uit het water kwam;

– De ‘breaching’ (geheel uit het water springende) Potvis. Ongelooflijk dat zo’n gevaarte zich volledig omhoog weet te slingeren;

– De groep van meer dan 400 Spinnerdolfijnen die vlak naast het schip een spetterende show weggaf.

De West Africa Pelagic had weer een geheel ander karakter, al was het alleen al doordat het overgrote deel van de passagiers nu Nederlander was. Helaas bleven de ontmoetingen met de grote stromen zeevogels op trek naar het noorden uit. We moesten het met één Vorkstaartmeeuw en enkele jagers doen. Maar de duizenden Kaapverdische en Kühls Pijlstormvogels vergeet je niet licht en de feeding frenzies met honderden dolfijnen, Noordse Pijlstormvogels en Jan van Genten blijven op je netvlies gebrand.

Door de reder is aangegeven dat de Atlantic Odyssey 2018 de laatste Atlantic Odyssey zal zijn. Dat is begrijpelijk. De afgelopen jaren is men er niet in geslaagd voldoende passagiers te werven om de reis rendabel te laten zijn. Eerder had men al besloten, in de hoop meer passagiers te werven, Antarctica van de route te schrappen en daarmee de duur van de reis te bekorten. Nu, bij deze (voorlopig) laatste mogelijkheid, was de reis natuurlijk prompt vrijwel volgeboekt. Ik sluit dan ook niet uit dat men later nog wel eens, wellicht met tussenpozen van enige jaren, de Atlantic Odyssey zal aanbieden. En ik hoop dat ze dan Antarctica ook weer in de route opnemen. En voor degenen die twijfelen of ze deze reis ooit zouden moeten maken, heb ik slechts één advies: DOEN. En doe het vooral met Inezia Tours. Hun service en kennis van de reis en het schip is echt onovertroffen.

Niet meer vanaf de Plancius, maar weer rustig (nou ja, ik moet nu wel ruim 12.000 foto’s uitzoeken) thuis in Nederland,

Hendrik Jan Dijkerman

Geplaatst op: 16 mei 2018