De titel geeft het al aan, de Atlantic Odyssey en de West Africa Pelagic zijn voorbij. Nu hebben we de een als verlenging van de ander gedaan, maar in de toekomst doen we de WAP misschien ook wel een keer zelfstandig.

Na ruim 7 weken zijn we weer thuis. Het is even wennen dat we weer zelf ons ontbijt moeten maken en we de bekende gezichten van de afgelopen tijd niet meer zien, maar het voelt tegelijkertijd ook goed om weer thuis te zijn.

Wat kun je nog meer zeggen over de reis? Wat is er in de afgelopen blogs nog niet aan de orde geweest? Voor mijn gevoel zijn de volgers van het blog net zo goed op de hoogte van alles wat we gezien en gedaan hebben als wij zelf, daarom maar even een overzichtsblogje.

Daarbij wil ik als eerste plaats inruimen voor een laatste bericht over de Iago Sparrows: van de overgebleven mussen heeft een klein aantal zich bij Madeira aan land gewaagd. Vier bleven er over en die zijn inmiddels op weg naar Hansweert in Zeeland, waar het schip in droogdok gaat, voordat de North Atlantic Odyssey naar Spitsbergen begint. Ook aan boord van die reis heeft Inezia Tours een eigen gids en zullen we iedereen op de hoogte houden van wat er allemaal gebeurt met de mussen, tenminste, als ze dan ook nog aan boord zitten….

De Atlantic Odyssey zelf (dus zonder de voorafgaande dagen in Argentinië en zonder de laatste dag vogelen op Madeira) heeft 47 dagen, bijna 7 weken, geduurd. Van die 47 dagen waren er 37 voor de Atlantic Odyssey zelf en 10 voor de West Africa Pelagic.

Het schip heeft 8840 zeemijl afgelegd, 16.370 kilometer, bijna de helft van de omtrek van de aarde…

Tijdens de reis hebben we meer dan 100 soorten vogels gezien. Dat lijkt niet veel, maar als je bedenkt dat daarbij 50 soorten tubenoses zaten, terwijl er wereldwijd net iets meer dan 130 soorten tubenoses zijn, dan geeft dat aan hoe ontzettend veel we gezien hebben.

Door langdurig overleg met de expeditieleider heeft de Inezia-groep het voor elkaar gekregen dat we één van de moeilijkst bereikbare soorten ter wereld hebben kunnen zien: Wilkins’s Finch, ook wel Grosbeak Bunting genoemd. Waarschijnlijk zijn er geen 100 mensen te vinden die deze soort ooit gezien hebben, alhoewel de 30 uit onze groep die de tocht naar boven op Nightingale Island gedaan hebben dit aantal misschien wel naar 125 getild hebben….

Het is echter niet alleen vogels kijken tijdens de Atlantic Odyssey, ook bijzondere eilanden en zeezoogdieren vormen een belangrijk onderdeel en van beiden hebben we een gezonde dosis binnengekregen.

Zeezoogdieren, in het bijzonder cetacea, de walvissen en dolfijnen waren ruim vertegenwoordigd. 27 soorten hebben we gezien, van de net iets meer dan 80 die er zijn, grofweg één-derde van alle cetacea! Mogelijk zelfs 28 soorten als de foto’s die Willem van de spitssnuitdolfijnen in de zuidelijke oceaan maakte van de nooit eerder gefotografeerde Andrew’s Beaked Whale blijken te zijn….

Op Antarctica komen naar schatting 10.000 tot 15.000 toeristen per jaar, op South Georga een kleine 2000, maar op Tristan da Cunha waren wij pas het tweede schip dit jaar (!) waarvan de mensen aan land konden gaan, en bij Nightingale Island pas het eerste.

Sint Helena, wereldberoemd vanwege Napoleon, is nu alleen nog per schip te bereiken. Dat geeft het eiland een prachtige, bijna onbedorven sfeer. Over 3 jaar is het vliegveld klaar, de vrees is dat het eiland dan in korte tijd volledig verpest zal zijn.

Ascension Island is al verpest. De decennia-lange aanwezigheid van Engelse en Amerikaanse militairen en hun paranoia tegen alles wat niet Engels of Amerikaans is, is duidelijk te merken bij het aan land gaan. Voor ons was het een bijzondere landing vanwege de deining van een meter of 5, waarbij je dan het juiste moment moet kiezen om op de kade te stappen, maar de sfeer op het eiland is op geen enkele manier te vergelijken met die op Sint Helena.

Kaapverdië is al lang makkelijk bereikbaar per vliegtuig. Hoewel we van sommige opvarenden hoorden dat ze door hun touroperator vanuit Amsterdam via Marokko en Guinee-Bissau (!) gestuurd waren, zijn de eilanden vaak ook rechtstreeks aan te vliegen. De mensen zijn er dan ook gewend aan toeristen met alle mindere, maar ook positieve gevolgen van dien. Wij hadden het geluk zo goed als alle endemische soorten en ondersoorten van de archipel te zien, met als hoogtepunt Black-crowned Sparrow-Lark, Bar-tailed Desert Lark en Cream-coloured Courser in één telescoopbeeld!

Het eindpunt van de reis, Madeira, was goed voor een prachtige afsluiting. Rond middernacht stonden we met ons groepje op de hoogste berg van het eiland, net boven en soms net in de bewolking, te wachten op de zeldzaamste vogel van Europa, Zino’s Petrel. Slechts 47 vogels zijn er nog over na de verwoestende bosbrand van een paar jaar geleden. Vaak worden deze petrels niet gezien, maar alleen gehoord, maar wij behoorden tot de gelukkigen die ook enkele vogels hebben zien vliegen.

Een betere afsluiting van de reis was niet mogelijk geweest.

Vanuit het Inezia kantoor in Westerlee,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 16 mei 2013