Zo rustig als de nacht gisteren was, zo schommelig was het vannacht. Na het avondeten zette het schip koers richting het tweede eiland van de Commandeur archipel, zo’n dertig mijl verder naar het oosten. Het volgende eiland dáárna is Attu eiland, inderdaad, onderdeel van de Verenigde Staten. We zitten hier zo ontzettend ver naar het oosten dat we dichter bij Amerika zitten dan bij de kust van Rusland zelf.

De wind was gedraaid naar het noorden en de zeestraat tussen de beide Commandeur eilanden fungeerde als windtunnel, de wind (en daarmee de zee) opstuwend tot een ruig stukje water. Niemand was overigens zeeziek, dus zo ruig was het eigenlijk ook weer niet, maar ten opzichte van gisteren was het wel duidelijk winderiger.

Direct gevolg hiervan was dat de geplande landing op het eiland niet door kon gaan, de overtocht per zodiac zou op zijn minst té nat zijn, en mogelijk zelfs gevaarlijk. De expeditieleider besloot daarom om terug te varen naar Bering-eiland en daar te proberen een landing op zodiaccruise te maken.

Tijdens de overtocht naar het eerste eiland stond bijna iedereen aan dek, zelfs de niet vogelaars. Gisteren hadden we in dit gebied een stuk of 10 Bultruggen die zich goed lieten bekijken en enkele exemplaren gaven zelfs een stevige show weg door met hun staart tientallen keren achter elkaar op het water te slaan en zelfs een paar keer te breachen (helemaal uit het water springen)! Zo’n show wil niemand aan zich voorbij laten gaan, maar het lijkt erop alsof we gisteren de hoofdvoorstelling gezien hebben, want vandaag was het vrij stil met walvissen in dit deel van de eilandengroep.

Het weer klaarde na de ochtend aanzienlijk op en we kregen zelfs weer uitgebreid de zon te zien. Heerlijk. Insmeren geblazen! De geplande zodiaccruise langs de verschillende kolonies ging dan ook door en urenlang genoten we van de vele Drieteenmeeuwen met daartussen behoorlijk veel Roodpootdrietenen. Ze schijnen niet onderling te kruisen, de zwartpoten en de roodpoten, maar toch dacht ik vandaag een oranjepoot tussen de roodpoten te zien staan…

Ook bijzonder waren de Steller´s Zeeleeuwen, de grootste zeeleeuwen van de wereld. Als ware keizers lagen ze op hun rots keizer te wezen. De lokale Harlekijneenden vervelen nooit en nu met het zonnetje erop kwamen ze nog beter uit de verf. Wat een topsoort! In rustig tempo tuften we langs de vele duizenden vogels met Tufted en Horned Puffins nu soms op een meter of tien voor ons in het water. Vanuit de zodiac konden we ze schitterend fotograferen. Zoveel vogels, dat verveelt nooit.

Rond een uur waren we terug voor de lunch met een zeer tevreden groep over deze ochtend. De welverdiende lunch werd bruut onderbroken door twee groepjes Orka’s die voorbijtrokken, echt een geweldig gezicht!

De middag bestond uit wat zonnebaden en turen over de steeds rimpellozer wordende zee. De Rosse Franjepoten in zomerkleed zaten in grote getale (meer dan 2000!) op zee en regelmatig vloog een Middelste Jager over. Diverse malen ontstond er even opwinding over een groep voorbijsnellende Dall’s Purpoises of een staartvin van duikende een Bultrug. Ook een Geelsnavelduiker werd door een enkeling gezien. Het avondeten werd ook al onderbroken, nu werden er Baird’ s Beacked Whales gemeld, maar helaas werd deze lastige soort door niemand teruggevonden.

Het avondeten was weer goed verzorgd en de wijn en koffie smaakten prima. Met een rozig hoofd gaat iedereen slapen en wachten op de dag van morgen met de zeer gewilde Steller’s Zeearenden op het menu!

Vanaf de Spirit of Enderby, 54°30′ Noorderbreedte, 164°17′ Oosterlengte,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 31 mei 2012