Lief dagboek, vandaag is het een uitermate rustige start. Er is zo weinig wind dat het lijkt of het schip stilligt. We gaan na het ontbijt een tocht met de zodiacs maken. We zitten nu in de Hinloopenstrait waar we aan de Alkefjellet halt hebben gehouden. Aan de andere kant van de straat ligt Nordaustlandet. Maar dat is ver weg, nauwelijks zichtbaar, geeft een idee hoe breed de zee-engte is. We gaan aan boord van de Zodiacs en gelukkig zit Remco, onze eigen gids van Inezia, op onze boot. Niet dat het zo moeilijk is deze keer om de soorten te determineren: er zitten duizenden en duizenden Dikbekzeekoeten, enkele Zwarte Zeekoeten en op dezelfde rotsen maar hoger zitten de Kittiwakes of Drieteenmeeuwen te broeden. Deze maken een klein nestje, maar de zeekoeten broeden op hun ei op de kale rotsen, heel dicht bij elkaar, allemaal met de rug naar de zee, waarbij hun vleugels lijken op een kostuumvest met twee witte knoopjes achteraan. Er vliegen zoveel vogels dat het van ver lijkt op een zwerm muggen. Onze boot wordt bestuurd door een jonge Schotse dame die ook wel iets van vogels weet. De zeekoeten kunnen wel 200 meter diep duiken maar ze steken ook vaak alleen hun kop onder water om te zien of er vis zit. We zien ook Grote Burgemeesters (Glaucous Gull), die zitten te wachten tot ze een ei kunnen bemachtigen of later op het jaar de jongen. En drie Grote Jagers hebben een Zeekoet kunnen vangen, ze pikken aan het kadaver dat op zee dobbert.

We varen nog wat verder langs de kliffen tot we aan de sneeuw komen en daar springt een Poolvosje van rots tot rots. Het lijkt eerder een eekhoorn. Ook hier zit die halverwege de rui, maar er is meer bruin te zien, dus hij heeft al grotendeels zijn zomerpelsje aan. Dicht bij de rotsen is er wel kans op een bird dropping (dat brengt geluk blijkbaar), op ónze jassen zitten groene schijtvlekjes. Af en toe ruikt het ook bijzonder onfris, als de wind van de rotsen waait. Maar door de guano van de vogels groeit er ook een mostapijtje onderaan de rotsen, heel ongewoon zo ver Noord. Na een uurtje zetten we er vaart in om terug naar de Plancius te varen en daar krijgen we dus nog een paar frisse spraydouches. Weer klaar voor de lunch! Zei ik al dat we hier voortdurend (veel) eten?

We varen verder zuidwaarts in de Hinlopenstraat waar er meer ijs ligt. De eilandjes Walbergoya en Von Otteroya worden omvaren, maar dat zien wij niet want wij houden even een siësta. Pas als de expeditieleider via de PA zegt “one small step for man, but a giant leap for a Russian” springen we uit bed. Staat kapitein Alexey Nazarov op het ijs? Ja hoor, hij heeft de Plancius in het pakijs gezet en gaat persoonlijk als eerste testen of het voldoende draagkracht heeft. Dan zetten de gidsen van Oceanwide een pad uit met vlaggen en ongelofelijk maar waar – we mogen in groepjes van tien het ijs op om foto´s van de boot en van elkaar te maken. De sneeuwlaag wordt daarbij wel tot slush vertrappeld, maar Christian verzekert me dat daaronder nog een halve meter blauw ijs zit. Zeker? Remco blijft toch maar op het schip (weet hij beter?) en maakt foto´s van de Inezia reizigers en andere gasten. Blijkbaar heeft een Australisch dameskoppel elkaar het ja–woord gegeven (of mag dat niet geweten zijn?). Ik maak hopelijk een mooie foto van Emmie en Steven en verschillende foto´s van Dirk en Remco boven op het dek van de Plancius. Eerder deden we net het omgekeerde, maar we wilden niet samen op het ijs zodat de goede camera met de nu reeds meer dan 1800 foto´s niet in gevaar komt.

En dan maken ze rechtsomkeer, dit was het verste punt van de reis. De expeditiecrew die de hele tijd met de geweren klaar op het ijs de boel in de gaten houdt, is nu ook terug aan boord. Off we go, op zoek naar zeezoogdieren.

De recap van dag is in twee talen, er wordt verteld welke soorten rotsen we vandaag zagen. Tussen de twee sedimentlagen van de alkenklif konden we een zwarte laag zien: deze ongeveer 100 meter dikke zwarte laag is magma dat in lensvorm tussen de marmersedimenten schoof, zo´n 150 miljoen jaar geleden. Het is precies in die laag dat de juiste plekjes worden gevonden door de nestende vogels. Maar dan onderbreekt de expeditieleider weer: er ligt een moederwalrus een kalf te zogen op de ijsschots! We varen stilletjes verder tot we de moeder zien onrustig worden. Ze beschermt het kalf dat nieuwsgierig komt kijken en zich dan tot de moeder lijkt te keren: wat is dit! De walrusmoeder beschermt het kalf met haar poot, het kalf begint prompt te zogen. Maar als de walrusma aanzet lijkt te geven om het water in te gaan, laat Brent de boot in achteruit gaan en na weer een prachtige fotoreeks is het tijd voor een wijntje in de bar, lief dagboek. Om op te warmen uiteraard …

Vanaf meer dan 80° Noord,

Sonja Haesen

Geplaatst op: 20 juni 2015