We zijn gedurende de nacht door een flinke storm gevaren, windkracht 9 werd het uiteindelijk.
’s Ochtends aan het ontbijt blijkt echter dat maar weinig mensen last hebben van de beweging van het schip, de ontbijtzaal zit zo goed als vol. We zijn nog steeds op weg naar Fair Isle, waar we heel vroeg morgenochtend hopen aan te komen om eerst een shipcruise te doen, gevolgd door een landing. Tenminste, als de deining het toelaat om te landen, want er is geen zekerheid dat we aan land kunnen tijdens deze reis, het weer, de wind, de deining, ijs, mist, er is van alles dat roet in het eten zou kunnen gooien. Meestal gaat dat goed, maar garanties zijn er niet.

Omdat het nog flink waait, blijven de deuren gesloten. We mogen enkel direct achter de brug buiten staan, de overige dekken blijven gesloten. De meeste mensen zitten dan ook binnen, kijken vanuit de lounge naar alles wat voorbijvliegt (vooral Jan van Genten en Noordse Stormvogels) of wonen één van de presentaties bij.

Zelf gebruik ik de tijd om wat bij te praten met oude bekenden. Veel mensen van de staff kom je in de loop der jaren tegen, en voor deze reis zijn alle leden dan ook door ons zelf uitgekozen, zodat je weet wat voor vlees je in de kuip hebt. Onnodig te vermelden dat er hier aan boord (net als bij de Ortelius waar ze ook door onszelf zijn uitgekozen overigens) enkel zeer kundige en gemotiveerde staffleden zijn. Tijdens mijn gesprek met Brent, de expeditieleider, wordt hij door de scheepsarts opgeroepen. Of hij meteen naar een hut op het bovendek wil komen. Aan de stem van de arts is al te merken dat het niet goed is, er is iets serieus aan de hand. Een kwartier later word ik op de hoogte gesteld: één van de passagiers heeft zijn arm gebroken. We zullen de reis moeten onderbreken om de man naar Aberdeen te brengen. Dat betekent een flinke omweg, waardoor onze planning op Fair Isle verandert en mogelijk zelfs in het water valt. Tijdens de lunch stellen we de overige passagiers op de hoogte van de situatie. Gelukkig is er enkel begrip en wenst iedereen het slachtoffer vooral een snel herstel.

Dan blijkt ook de waarde van goede mensen om je heen. Er wordt veel gebeld via de satelliettelefoon, gemaild en overlegd. De kapitein en expeditieleider zorgen ervoor dat we meteen bij aankomst in Aberdeen een loods hebben, aan de kade kunnen aanmeren, de patiënt aan de klaarstaande ambulance kunnen overhandigen en met dezelfde loods weer buitengaats kunnen varen. Daardoor lopen we niet veel tijdsachterstand op en hebben we nog steeds een goed vooruitzicht om morgen op Fair Isle aan land te kunnen gaan.

Tijdens het diner varen we Aberdeen binnen. De plaatselijke groep Tuimelaars zorgt ervoor dat de hele eetzaal aan één kant staat en continu “oeh” en “ah” roept als ze uit het water springen. Achter de schermen werken een paar mensen aan de snelle evacuatie en eigenlijk voordat iemand het doorheeft, liggen we aan de kade, wordt de patiënt samen met zijn echtgenote van boord geloodst en twee minuten later is de ambulance er die hem naar het plaatselijke ziekenhuis zal brengen.

Tijdens het dessert gaan onze trossen dan alweer los en varen we de haven uit. Als iedereen zijn koffie opheeft, stroomt het dek ook weer langzaam vol, precies op tijd om de groep Tuimelaars enkele grote sprongen uit het water te zien maken, als afscheid van ons ongeplande bezoek aan Aberdeen.

Vanuit Aberdeen,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 3 juni 2015