Het was al vroeg raak. Nog voor de wake up call zwommen er al verschillende groepjes Witsnuitdolfijnen bij de boot. Na al het Groenlandse Walvissen geweld van gisteren waarbij we de recordtelling van 2015 ruimschoots overtroffen hebben (nog maar 5 jaar geleden was de heersende gedachte dat deze subpopulatie van Groenlandse Walvis uitgestorven zou kunnen zijn of snel zou kunnen raken) en we meer dan 100 individuen geteld hebben, waren de kleine, speelse dolfijnen een lekker begin van de dag.

Vlak voor het middaguur kregen we land in zicht. De eerste bergen van de westkust van Spitsbergen kwamen dichter en dichter, tot we in het Kongsfjord voor anker gingen. Na wat uitleg over hoe om te gaan met IJsberen in het geval we die onverhoopt zouden tegenkomen tijdens onze landing, mochten we los.

In verschillende groepen gaan we onder begeleiding van onze nu geweerdragende gidsen op pad. Eén groep heeft een korte wandeling, een andere groep waagt zich wat verder, maar veruit de grootste groep doet mee aan de lange wandeling. Ny London, de plek waar we nu zijn, was een dikke honderd jaar geleden een mijnbouwstad in opkomst. Marmer ligt hier aan het oppervlakte en een slimme Engelse zakenman zag zijn fortuin voor het oprapen liggen. Al snel bleek echter dat de kwaliteit van het marmer dusdanig slecht was dat de zakelijk beste keus was om per direct te stoppen, alles te laten liggen en huiswaarts te keren.

De gebouwen, machines en een deel van de spoorlijn liggen er nog. Door het relatief droge Arctische klimaat is alles buitengewoon goed bewaard gebleven en krijgen we een beeld van het leven op Spitsbergen aan het begin van de vorige eeuw. Dat waren andere tijden, terug naar de onze zou een bekend Nederlands tv programma zeggen, want ook in onze tijd is Ny London zeer de moeite waard, zeker als je van wildlife houdt.

Het landschap biedt mogelijkheid voor lekkere wandelingen met prachtig uitzicht en ook de dieren doen leuk mee. Kleine Rietgans, een soort die in Nederland en België overwintert, broedt hier. De ganzen op hun beurt trekken weer Poolvossen aan, die proberen hun eieren te stelen. Wij hadden het geluk een Poolvos met ganzenei in zijn bek aan ons voorbij te zien rennen. Wat Roodkeelduikers, Paarse Strandlopers – in zomerkleed, een totaal ander gezicht dan de vogels die wij in de winter zien – en Kleinste Jagers zorgen voor enkele vogelhoogtepunten, al wordt de hoofdprijs in die categorie ruimschoots gewonnen door verschillende Spitsbergensneeuwhoenders. De mannetjes zitten tjokvol hormonen en laten zich gelden. Niet alleen ten opzichte van elkaar, maar ook naar de vrouwtjes. De anders zo schuwe vogels zijn in deze tijd van het jaar zeer goed te zien. Hun hormoonoverschot compenseert hun natuurlijke schuwheid volledig.

Moe maar voldaan keren we terug naar het schip, klaar voor warme koffie met gebak. We varen nog een uurtje of wat rond in het Kongsfjord, op zoek naar Beluga. Deze witte walvis komt hier regelmatig voor, maar laat zich vandaag niet zien. Misschien is dat maar goed ook, dan hebben we morgen ook nog iets om naar te zoeken. We zouden ons eens gaan vervelen aan boord….

Vanaf Spitsbergen,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 3 juni 2018