Meestal begin ik met het schrijven van een blog en komt er in de loop van het schrijfwerk wel een titel bovendrijven. Zo niet voor dit blog. Niet alleen heb ik de titel dit keer niet zelf verzonnen, de titel werd mij gisteravond laat aangedragen door bootreisveteraan Guy. Waarom die titel? Ik zal proberen het uit te leggen:

Vanaf het moment dat je een reis boekt, heb je een bepaald idee over hoe zo’n reis er uit zal zien. De praktijk is vaak wat weerbarstiger; soms lukken dingen wel die je als onmogelijk had geschat, soms gebeurt ook het omgekeerde. Deze reis heeft zich in het verleden al meermalen bewezen als reis waar de uitkomst de verwachtingen vooraf overtreft, maar zelfs met die gedachte bleek gisteren een dag te zijn die nóg beter was dan we gedacht hadden.

Na de landing op Jan Mayen, de prachtige Blauwe Vinvis en de groepen Butskoppen eergisteren, kwamen er al mensen naar ons toe die vertelden dat “wat er ook gebeurt, deze reis kan niet meer stuk”. Erg leuk dat mensen dat vinden natuurlijk, maar voor ons ontbrak er toch nog wel één en ander. Varen in het ijs bijvoorbeeld. Altijd één van de hoogtepunten van de reis. Dit jaar ligt het ijs echter zo ver naar het noorden dat we serieus rekening moesten houden met de gedachte dat we het ijs überhaupt niet zouden zien…..

Door gunstige wind en stroming lag onze snelheid vanaf Jan Mayen echter flink hoger dan gedacht en gisteren rond het middaguur zagen we dan ook al het eerste ijs en een uurtje later lagen we er al midden in. Vanuit de eetzaal zagen we de ijsschotsen aan ons voorbij schuiven terwijl de kapitein zijn kunsten toonde door af een toe een ijsschots uit de weg te duwen om ons zo ver mogelijk in het ijs te krijgen. Ook de eerste Ivoormeeuwen lieten zich zien, in totaal zouden we ruim boven de 25 individuen komen gisteren, voorwaar een respectabele score.

Op het ijs leven robben. Zadelrobben en Klapmutsen vooral. Voor ons leuk om te zien, maar voor IJsberen (toch nog steeds hét doel van deze reis voor veel deelnemers) een lekker hapje. Waar robben zijn, zijn IJsberen. Maar, IJsberen laten zich niet zo gemakkelijk zien, daar moet je wel voor werken. Vanaf 2014, toen de eerste North Atlantic Odyssey door Inezia Tours werd georganiseerd, hebben we vanaf de Plancius elk jaar minimaal één IJsbeer gezien. Voor die tijd was dat gemiddeld 1 beer per 3 of 4 reizen. Je kunt wel zeggen dat wij de reis zodanig hebben aangepast dat wíj (ik schrijf dat met nadruk, want er zijn ook North Atlantic Odysseys die niet onder de vlag van Inezia Tours worden gedaan, meestal in een internationaal gezelschap en op die reizen is het gemiddelde nog steeds 1 beer per 3 of 4 reizen) een wel heel grote kans op IJsbeer hebben tegenwoordig. Maar ja, kans en waarneming zijn twee verschillende dingen natuurlijk…..

Rond zessen was het raak. Een IJsbeer. Ver weg, dat wel. Op bijna twee kilometer kon je met de verrekijker een gelig stipje (IJsberen zijn namelijk helemaal niet wit) ontwaren. Dan is de vraag komtie of gaatie? Deze kwam. En hoe. Een jong mannetje, waarschijnlijk 7-8 jaar oud, in de kracht van zijn puberleven, kwam wel eens kijken wie het lef had in zijn tuin te komen. Als een echte koning kwam meneer aanhobbelen en checkte de hele boot. Van voor naar achter, van links naar rechts. En dichtbij, op een gegeven moment was hij een meter of 25 van de boot af. Vele tienduizenden foto’s zijn er van meneer gemaakt, de ene nog mooier dan de ander. Na een dikke 20 minuten vond hij het wel genoeg en liep hij weer weg, terug het ijs op, nog steeds de koning van zijn domein.

Opperbeste stemming natuurlijk, iedereen uitgelaten tijdens het eten en na het eten in de bar. Op een normale reis zou ik gezegd hebben “en het was nog lang onrustig in de bar”. Dit is echter geen normale reis, dit is de reis waar Natuurpunt en Inezia Tours het uiterste uit hun synergie weten uit te persen. Om 22.30 werd via de portofoon, met op de achtergrond rumoerige bargangers, gevraagd even te kijken naar die walvis die naast de boot zwom, het zou namelijk misschien wel eens om een Groenlandse Walvis kunnen gaan. Vanuit verschillende hutten keken gidsen, de hotelmanager, de expeditieleider en ikzelf naar buiten om inderdaad een Groenlandse Walvis te zien. Zonder enige twijfel de zeldzaamste walvis in dit deel van de wereld en na de IJsbeer de meest gewenste soort op deze reis. Sinds de herontdekking in 2015 (ook hier waren Inezia Tours en Natuurpunt beiden betrokken) is het ons gelukt om ELK jaar Groenlandse Walvissen te vinden, zelfs dit jaar, waarin het ijs zo ver noordelijk ligt. Zelfs de Noorse professor die onderzoek doet naar deze dieren, gebruikt onze vondst en onze kennis van waar te zoeken om deze groep te vinden, en wéér is het gelukt!

Niet zo gek dus dat bootreisveteraan Guy gisteravond naar me toe kwam en me de titel van dit blog voorzegde. Increasingly incredible. Almaar ongelooflijker, en zo is het.

Vanaf de Atlantische Oceaan, in het pakijs bij Groenland,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 1 juni 2018