Eerste Pinksterdag 4 juni 2017

Vroeg op want omstreeks 6 uur passeren we een onderwatervulkaan en ondiep water betekent vaak meer kans op walvissen. Als we om half negen aan het ontbijt zitten, is de stemming lauw: geen enkele walvis liet zich zien. Wel een paar zeehonden zoals Zadelrob en naast de alomtegenwoordige Noordse Stormvogel ook een Grote Burgemeester, wat Kleine Alken en een Zwarte Zeekoet, tenminste dit zijn de dieren die ik zelf gezien heb.

Terug naar het ontbijt waar de stemming omslaat als we tegen alle verwachting in nu al in het eerste Groenlandse ijsveld terechtkomen. Doet me dat even verbazen! Die ijsschotsen zijn helemaal geen platte stukken zoals ik me door films over IJsberen altijd had voorgesteld. De meeste brokken hebben grillige vormen, zo zie ik een tafeltje met 1 poot, een staart van een onderduikende walvis, het dak van een ingestort schuurtje, of zelfs een lijf met twee borsten en een buik dat omhoog en omlaag deint. De grootte van de brokken is heel verschillend en heel moeilijk in te schatten. Op de overgang van lucht naar water zijn vaak mooie turquoise kleuren te zien, sjonge wat onverwacht bijzonder.

In dan ineens is de zee weer ijsvrij. Tot kwart over tien, dan wordt de geplande lezing van Marijke over zeehonden uitgesteld, want een nieuw veld met pakijs nadert. Weer zie ik de halve dierentuin voorbij glijden: een dromedaris, een uil, de kop van een beer, een sleepboot met een bootje er aan vast, een aak met een kajuitje. Pieter komt ook even langszij. Als ik een paar observaties met hem doorneem is zijn reactie: “en dit is nog maar het begin, ’t wordt nog gekker”. Nee gekker niet, wel indrukwekkender. Terwijl de schotsen vlakker worden, houdt het schip haar snelheid in en de wind haar adem. De zee wordt bijna spiegelglad en langzaam komen er een paar sneeuwvlokjes omlaag.

Mijn wangen worden stilletjes een beetje nat, en dat is niet van de sneeuw…..

Dan worden we weer zeehonden gewaar. Een drietal Klapmutsen probeert op een ijsschots te klimmen, maar ze kukelen weer omlaag. Een hele familie lijkt zich van de rand van dit ijsveld te verwijderen, maar vijf minuten later, als Anneke naar rechts kijkend heeft uitgeroepen “ Ai, het is bijna afgelopen”, laten ze zich weer zien.

Er worden steeds meer stukken lucht blauw en het lijkt alsof de poolzomer in aantocht is. We varen in een paradijs op aarde. Over de intercom kondigt Johnny, het hoofd van de huishoudelijke dienst, aan dat het souvenirwinkeltje op dek 3 geopend is. Ik sta met beide benen weer op dek 5. Jasses! Souvenirs, en dat nu. Met nog een brok in mijn keel stap ik de lounge in. Nu even niks. Nou ja, niks…..

Het wordt al gauw half één, dus tijd voor de lunch. En dan komen de ijsschotsen weer langszij drijven, zodat we tot aan het diner de kans hebben op de steeds compacter wordende ijsvelden zeehonden en mogelijk een IJsbeer te zien. Net als ik me in Morpheus’ armen wil begeven, komt de melding: IJsbeer, nog op grote afstand, recht voor de boot. Binnen 10 minuten staan er misschien wel 125 mensen verspreid over meerdere dekken muisstil te wachten op wat komen gaat.

Verrekijkers, telelenzen, gewone camera’s en wat dies meer zij in de aanslag. De één ziet hem – want het blijkt achteraf een mannetje te zijn – eerder dan de ander, maar tenslotte kunnen we allemaal getuige zijn van een schouwspel dat misschien wel een uur duurt: De beer staat op, heft zijn kop op, misschien wel om onze geur te traceren, neemt een naast hem liggende prooi in de bek en laat zich in het water glijden. Al zwemmend verliest hij zijn prooi, maar als hij de situatie even heeft aangekeken, zwemt hij terug om de prooi (een jonge Ringelrob) weer op te halen.

Snel verwijdert hij zich van de boot, daarbij snel onder een paar ijsschotsen onderdoor zwemmend. Tenslotte klimt hij weer op het ijs om daar zijn maal weer tot zich te nemen. Langzaam wordt de afstand tussen dit ongetwijfeld meeste bekende en geliefde zoogdier van deze poolstreken en ons schip groter, zodat we met een voldaan gevoel in mind en met een ietwat knorrende maag de eetzaal betreden.

Voor vandaag verlaten we het pakijs, maar morgen gaan we weer zo’n stil avontuur tegemoet.

Vanaf het pakijs, 300 kilometer van de kust van Groenland,

Paulien Winnubst uit Lutjebroek

Geplaatst op: 5 juni 2017