Een uur of vier in de nacht. Even gauw eruit, naar de WC en snel kijken op het televisiescherm of we er al zijn. Nog niet. Snel terug naar bed. Voor zessen. Even gauw eruit. Tussen de gordijnen schijnt een klein zonnetje. Het televisiescherm geeft aan dat we op 66º12′ zitten. We zijn er bijna. Om twee minuten voor zes is het zover: we varen de Poolcirkel over en zijn nu officieel in het poolgebied!

Elke ochtend staan er al vroeg mensen aan dek, ik ben benieuwd wat ze vandaag gezien hebben, maar de soortenlijst nemen we pas vanavond om 8 uur door, nog even wachten dus, eerst maar even ontbijten.

Om 08:50 verdenk ik Johnny, hoofd huishoudelijke dienst, ervan om net als gisteren wat vissenkoppen overboord gegooid te hebben, want net als gisteren schalt ook nu “Orka’s” door de luidsprekers. De ontbijtzaal stroomt snel leeg en Johnny en zijn team kunnen gaan beginnen met opruimen.

En wederom herhaalt zich het spektakel van gistermorgen. Wat een prachtbeesten die Orka’s! En wat laten ze zich goed zien! Het is alsof ze vooral langszij blijven zwemmen, maar het is natuurlijk weer de kapitein van ons schip die ons vakkundig in de rondte manoeuvreert, telkens tot vlak naast de Orka’s. Nu eens steekt de punt van de rugvin van een mannetje omhoog, dan weer zie ik vier veel kleinere vinnen en ruggen aan de oppervlakte verschijnen. Wat een feest!

Ik besluit met mijn smartphone een paar foto’s te gaan nemen. Handschoenen uit, maar oei, wat koud! Met een flinke wind voelt de 6 graden veel kouder aan. Ik krijg, zoals steeds bij daglicht, een vrijwel zwart scherm, dus richt ik maar op gevoel richting de orkaformatie. Na zo’n drie kwartier voeg ik me in de lounge bij Anneke die vanachter het glas ook veel heeft gezien. Zelfs af en toe het spuiten van de Orka’s. Ondanks het lastige fotograferen met de telefoon heb ik toch een stuk of zes bruikbare foto’s weten te maken. Onbedoeld, maar wel gewild, heb ik zelfs een Noordse Stormvogel goed weten te fotograferen.

Om 11 uur volgt de lezing van walvissendeskundige Marijke. Deze keer over een onderzoek naar het voorkomen van een bepaald visje in het gebied tussen IJsland, Groenland en Jan Mayen. Conclusie: er zijn er te weinig van, dus stop met het bevissen ervan.

Na de lunch, zoals elke dag ook vandaag weer uitgebreid, staat om 2 uur het vogelpraatje van Hans op het programma. Onderwerp van vandaag: burgemeesters, een typisch noordelijke meeuwensoort. Tijdens de lezing klinkt het ineens: “Kleinste Jager op 12 uur”. En jawel hoor, net boven de stuurhut zie ik die prachtige vogel met zijn enorme lange middelste staartpennen, die bijna 25 centimeter lang kunnen worden.

Na een minuut of wat verdwijnt de vogel uit beeld zodat Hans zijn praatje kan afronden, maar dat is hem vandaag niet gegeven, want na een paar minuten zien we een Bultrug! Alle aandacht richt zich weer op zee, en weer heb ik geluk! Ik zie het enorme dier twee keer spuiten en één keer zijn rug. Zou het dier nou echt een meter of 15 geweest zijn? Na alle consternatie gaan we weer naar binnen, waar Frigga iets gaat vertellen over een expeditie die zij in 2014 als archeologe naar Jan Mayen gemaakt heeft.

Het wordt een spannend verhaal met beelden van archeologisch onderzoek in de Walrusbaai, de plek waar Nederlanders in de 17e eeuw de gevangen walvissen verwerkten tot olie. Oude spijkers, overblijfselen van oude woningen en een prachtige scherf van een antiek stuk Nederlands aardewerk zijn de bewijzen van de bedrijvigheid in die oude tijd.

’s Avonds worden we ook nog vergast op een film over die expeditie, in 2014 gerealiseerd door de marine. Wat worden we lekker gemaakt met wat ons morgen hopelijk te wachten staat op het eiland! We hopen op een gunstige wind, zodat de zodiacs te bestemder plekke kunnen brengen. Met de middernachtzon als toetje gaan we ongetwijfeld weer een onvergetelijke dag tegemoet!

Vanaf de noordelijke Atlantische Oceaan, op weg naar Jan Mayen,

Paulien Winnubst uit Lutjebroek

Geplaatst op: 3 juni 2017