Kent u die reclame? Ik geloof dat het over de zeehondencreche in Pieterburen gaat. Die reclame waar ze een paar zeehondjes in kisten op het strand hebben staan en weer vrijlaten onder de klanken van Queen: “It’s a beautiful day, the sun is shining….” etc.

Wij zaten in die reclame vandaag. Niet op de Waddeneilanden waar de reclame is geschoten, maar op Fair Isle. Het was een prachtige dag vandaag, de zon scheen en als klap op de vuurpijl zagen we ook nog zeehonden, net als in die reclame. We zagen overigens veel meer, maar daarover later meer.

De dag begon spannend, en dat op meerdere fronten. Niet alleen was het dit jaar voor het eerst nodig dat er een douanier aan boord kwam om alle paspoorten te controleren. In het verleden was dit nooit nodig, maar nu schijnbaar wel. Op zich geen probleem. Toegegeven, het maakt de logistiek wat lastiger, het duurt wat langer voor we aan land kunnen, maar niet echt een probleem. Douaniers hebben echter overal ter wereld de nare gewoonte om van non-problemen toch enorme problemen te maken. Voeg daarbij de wetenschap dat wij twee mensen aan boord hebben die hun paspoort vergeten zijn en dan heb je al meteen een potentieel probleem van formaat te pakken.

In het allerslechtste geval zou het zelfs zo kunnen zijn dat een zeer chagrijnige douanier in zo’n geval zegt dat helemaal niemand aan land mag, zelfs de passagiers die wel hun paspoort bij zich hebben niet. Gelukkig was de douanier die wij hadden bepaald niet onvriendelijk en behoorlijk meewerkend en na een indringende serie vragen en secundaire controles van de mensen die hun paspoort niet bij zich hadden mochten ook zij aan land. Via een ingewikkelde constructie hadden we inmiddels kleurenkopieën van hun paspoort aan boord en hebben we ervoor gezorgd dat hun paspoorten door één van de Ineziagidsen volgende week naar Spitsbergen gebracht worden, dus lijkt dat probleem volledig in de hand.

Dat was overigens niet het enige spannende vanochtend. Om op Fair Isle aan land te kunnen, moeten we met de zodiac (kleine rubberboten) aan land. Vanwege de stevige deining was dat op zijn zachtst gezegd uitdagend vanochtend. Eén van de zeelieden die mensen de zodiac in helpt, werd tot ruim boven zijn kruis nat door meerdere golven, om maar aan te geven hoeveel het water op en neer ging, maar in de loop van de ochtend is het toch gelukt om iedereen aan land te krijgen. Een deel van de passagiers ging op zoek naar zeldzaamheden (maar miste de eerder vanochtend geziene Baardgrasmus), een ander deel ging aan de wandel en een derde deel ging rechtstreeks naar de kolonie Papegaaiduikers op het eiland.

Omdat niet iedereen even mobiel is, stonden er taxi’s klaar om iedereen naar believen over het eiland te rijden, van de gemeenschapsruimte waar heerlijke koekjes en thee klaar staat, tot aan de plek waar we weer richting het schip gingen en alles daar tussenin.

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben enorm veel gezien. Tientallen Grote Jagers, veel Kleine Jagers, Wulpen, Watersnippen, Papegaaiduikers, Noordse Stormvogels, Kuifaalscholvers, Fraters, Waterpiepers, Zwarte Zeekoeten, Grauwe en Bonte Vliegenvanger, Noordse Sterns, Alken, Zeekoeten en de endemische ondersoort van Winterkoning om er maar een paar te noemen. Ook Nederlandse trots was eenvoudig te vinden op het eiland: de meeste (of mogelijk zelfs alle) schapen die hier vrij rondstruinen zijn Texelse schapen.

Na vier heerlijke uren in de zon op een prachtig eiland midden in de oceaan was het tijd om terug te gaan naar het schip en koers te zetten naar het noorden, richting Jan Mayen. Normaal gesproken zou het blog hier kunnen eindigen, maar vandaag valt er zeker nog wel wat te melden. In de loop van de middag werd de kapitein opgeroepen door de Engelse kustwacht met de mededeling dat ze een oefening wilden houden waarbij ons schip onderdeel zou worden van de oefening.

Zo gezegd, zo gedaan en tegen half vijf kwam er ineens een enorme helikopter aanvliegen die achter het schip ging hangen en een reddingswerker op het schip liet zakken, even later gevolgd door een lege brancard. De beste man koppelde zichzelf aan de brancard en liet beide onderdelen weer omhoog hijsen. Een kwartiertje later was de oefening voorbij en door een keer extra langs het schip te vliegen nam de helikopter afscheid van het schip en ging ieder zijns weegs, over tot de orde van de dag.

Inmiddels is het half negen ’s avonds, nog steeds prachtig weer en als de vogellijst straks weer doorgenomen is, gaan we weer aan dek zitten op zoek naar meer. Vooral Orka’s hebben onze speciale aandacht in dit gebied….

Vanaf de noordelijke Atlantische Oceaan, op weg naar Jan Mayen,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 1 juni 2017