Wat een reis van superlatieven! De 116 deelnemers aan onze reis zijn merkbaar toe aan het laten bezinken van alle ervaringen tot nu toe. Het komt daarom prima uit dat we vandaag gelegenheid voor wat reflectie hebben. Tenminste, wie niet toch wat wordt opgeschud door de deining die we nu voelen.

Tegelijk worden we ook opgewarmd voor morgen: wat te doen als we een IJsbeer ontmoeten (1. Confrontatie mijden, 2: Escalatie voorkomen, 3: Vechten voor je leven!). Onze expeditieleider is in zijn element, als hij een uur lang bevlogen spreekt over hoe confrontaties met beren altijd in het nadeel van de beer uitpakken voelen we zijn drijfveren als niet eerder tevoren. Mooi om de bevlogenheid van het gidsenteam te zien. De hele reis al. Behalve de geweldige omstandigheden maken vooral ook de mensen deze reis tot een topervaring. Wat werken zij hard om ons zoveel moois te laten zien, voelen, ervaren.

Op een dag als vandaag krijg ik zelf wel visioenen, na nu een week aan boord. Ik droom al over een arctische schone die mij in niets dan een rendiervel gehuld opwacht in Longyearbyen… We hebben intussen haast elke vogel, elk zeezoogdier dat we zouden kunnen ontmoeten, gezien. Na zo’n dag deinen, na een paar dagen die zo vol waren van intense ervaringen, lopen werkelijkheid en fictie makkelijk in elkaar over. Niet voor niets reizen we door een gebied waar zoveel fabels, mythen en monsters zijn geboren. Ook Karen’s presentatie over arctische optische illusies (circumzenithale bogen, sun dogs, enz.) bewijst dat nog eens.

Er worden aan boord vandaag volop foto’s uitgezocht. Van IJsberen, Groenlandse Walvissen, Papegaaiduikers en Noordse Stormvogels. Van Ivoormeeuwen, IJsgorzen, Steenlopers (er vliegt er al dagenlang een rond de boot. Waar zou ‘ie toch steeds zitten!?). Voor mij, als filmer-van-dienst, ook gelegenheid om vele uren aan materiaal terug te brengen tot wat straks een hanteerbaar verslag moet worden voor alle opvarenden (en u, als meelezer, misschien ook wel!).

Na het (als steeds uitstekende) avondeten wordt de zee merkbaar kalmer. We varen van de drie kilometer diepe oceaan naar de ondiepte waarop Spitsbergen ligt. Hier komen ‘upwellings’ voor – dit is walviszee! We zien talrijke spuitwolken en hebben verschillende Gewone Vinvissen tot tamelijk dicht bij het schip. De dieren lijken vaak na drie keer ademhalen weer af te duiken. Het decor wordt gevormd door de schitterende skyline van Spitsbergen. Driehoekige, inderdaad wat spitse, maar vooral sneeuwwitte bergen rijzen op uit zee. En, terwijl ik dit blog schrijf, hoor ik via de portofoon van iemand nabij ‘blow op 9 uur’. Een paar minuten later blijkt het om een Potvis te gaan – nóg een nieuwe walvissoort, die ons trakteert op een lange waarneming voor het dier, met staartwuiven, afduikt naar grote diepte om er op inktvis te jagen.

En aan de horizon komen de besneeuwde spitse bergen steeds verder nabij.

Lars Soerink

Vogelbescherming Nederland

Geplaatst op: 7 juni 2017