Misschien hebben we een orgaan. Een orgaan dat ons opstuwt naar hoogtepunten of de diepte in drukt. Een zucht naar sensatie of nieuwe prikkels naar nieuwsgierigheid. Willen we weten wat er nog meer is, verder om die hoek waar je nu nog niet kan kijken. Een soortenlijst van ervaringen om aan te vinken.

Nu, door José bij de hand genomen, zit ik zomaar – nooit gedacht – op de Ortelius. Pietjes kijken: vaar- en vliegkippen. Voor de loopkippen ga ik misschien een andere keer naar de andere kant van de wereld. Vroeger (want daar heb ik flink wat van) op de middelbare school heb ik wat tijd gestoken in vogeltjes kijken en luisteren en namen opplakken. De tijd heeft die kennis vergeeld en met stof bedekt. Daarbij genomen dat zeemeeuwen nauwelijks aan bod kwamen, want die waren er nog niet zo vaak in het Vondelpark. Of Bosplan. Nu, zittend op het scheepsdek, ver van Nederland met de vuurtoren van Westkapelle al ruim achter ons, voel ik me haast gast op een houseparty, in extase zonder XTC. Levenswater drinkend van de Viking omdat we achter de Poolcirkel mogen zijn. Hier vliegen schepseltjes schijnbaar moeiteloos boven 2000 meter diep koud water, honderden kilometers weg van ons zo veilige land.

Daar op dat schip ontmoet je mensen en schaaf je langs hun hobby’s en drijfveren. Nee, van mij geen verslag van de dag. Luisteren naar Bill, een Schot die bewijst dat een nationalist ook een Europeaan wil zijn. Het is een belevenis om door zijn ogen de wereld te zien verwonderen in ruimte en tijd waar al die creaturen hun plaats op de soortenlijst vonden en hopelijk mogen behouden.

Een feestmaal aan ervaringen met op het menu nog Jan Mayen, pakijs en Spitsbergen. Nee, dit kan niet meer stuk, maar dat wist ik al liggend op mijn buik op Fair Isle. Daar kan je in de lokale Winkel van Sinkel een magnum Classic contactloos pinnen. Tsja, als dat het ergste is wat de vooruitgang zoal meebrengt…

Namens het reizigersteam, vanaf de Atlantische Oceaan op weg naar Jan Mayen,

Wouter de Jaager

Geplaatst op: 27 mei 2016