Gisteravond namen we afscheid van de laatste zonsondergang, want vanaf vandaag zal het elke dag vierentwintig uur licht zijn. De wind ging liggen en boven een spiegelgladde zee toonde de zon zich in al haar glorie. De lucht kleurde van blauw naar goud. Op de brug en de boeg van het schip zijn bemanning en reizigers getuige van het schouwspel. Stilte valt over de groep, zwijgend zien we hoe de zon in slow motion daalt. Het spel van licht en water verleidt de fotografen tot hun mooiste plaatjes. Aan de bar tonen ze de beste shots op de led-schermpjes van hun camera’s. Zoals een silhouet van een Noordse Stormvogel voor een mozaïek van roze en grijze golfjes en de reflecties van het oranje licht in de uiteindelijk zwarte zee.

De volgende ochtend is alles anders. De wind is gedraaid van noord naar zuidwest. Het is een stuk minder koud dan afgelopen dagen, maar de warme lucht zorgt ook voor mist boven zee. Het zicht is nog maar een paar honderd meter en wordt snel minder. Bij aanvang van het ontbijt passeren we de poolcirkel, altijd een gedenkwaardig moment. Op het land staan bordjes, beelden en wie-weet-wat-nog-meer langs de wegen die poolcirkel kruisen, maar op zee merk je het aan niets. Toch laat de expeditieleider het moment niet onopgemerkt voorbij gaan. In de loop van de dag wordt op het bovendek het glas geheven, de stemming is opperbest. Iedereen is uitgelaten. Gids Arjen leert ons dat iedereen die de Noordpoolcirkel is gepasseerd thuis het recht heeft om met één been op tafel te zitten. Als je ook nog over de zuidpoolcirkel bent geweest, mag je volgens hem zelfs met twee benen op tafel zitten. Het is mijn persoonlijke ‘take home message’, vanaf nu heb ik alle keren dat ik thuis met mijn benen op tafel zit een weerwoord. Eindelijk!

Op zee is het rustig. Noordse Stormvogels vliegen zo nu en dan langs de boot. Zon of mist, dag of nacht; ogenschijnlijk moeiteloos zeilen de Noordse Stormvogels in hun eentje boven de oceaangolven. Na de lunch houdt ‘über-scotsman’ Bill een lezing over het volgende reisdoel: Jan Mayen. Buiten trekt de wind aan, de zee wordt weer wat woester, maar de mist trekt op en dus wordt het zonniger. Er is beter zicht op de zee en Bill moet zijn verhaal onderbreken voor de waarneming van twee Potvissen. De reusachtige beesten liggen rustig aan het oppervlak. Om beurten blazen ze een karakteristieke schuine blaaswolk uit. Het schip keert om, om iedereen een blik op de enorme beesten te gunnen. Na een paar minuten zijn ze verdwenen. Verderop zwemt een grote groep Noordse Stormvogels op zee, langzaam groeit de groep. De vogels die als eenzame zielen over de oceaan dolen, komen dus toch samen om te rusten op de golven. Veel rust is ze echter niet gegund, plotseling verschijnt een Middelste Jager die de rustende groep de stuipen op het lijf jaagt. Daarna kan Bill verder met zijn praatje en start de Inezia fotograaf met een fotocursus.

Na het heerlijke en gezellige avondmaal sluiten we, zoals inmiddels gebruikelijk, de dag af met het doornemen van de daglijst. De lijst is nooit compleet, net als we klaar zijn vliegen er vier vogels langs: een Grauwe Gans en drie Brandganzen op weg naar hun broedgebieden in het hoge noorden. Net als wij.

Team Vogelbescherming Nederland, vanaf de Atlantische Oceaan op weg naar Jan Mayen

Geplaatst op: 27 mei 2016