Voor we aan de laatste volledige dag van de IJsberenspecial toekomen, is er nog een puntje van gisteravond dat niet onvermeld mag blijven. Nou ja, puntje… Meer punt eigenlijk. Om een uur of 10 vaart de Plancius het fjord uit, de zee op, op weg naar een plek waar regelmatig Walrussen gezien worden. De reden dat we over open zee varen, is dat we eigenlijk nog wel ruimte hebben in onze waarnemingenrubriek voor wat walvissen.

Nog maar net op zee en de eerste blow (=uitblazen van adem van walvissen) wordt gezien. Ver weg, maar overduidelijk. Als we dichterbij komen wordt duidelijk dat het wel een erg flinke blow is en dat de walvis die deze blow verzorgt ook niet achteraan heeft gestaan bij het uitdelen van grootte.

Een half uur later weten we het zeker: we staan naar een Blauwe Vinvis te kijken! Het grootste dier dat ooit op aarde geleefd heeft, zwemt hier rond onze boot. Met veel gevoel weet de kapitein de boot in de buurt te krijgen en de walvis zelf helpt ook een handje door gewoon naar de boot toe te zwemmen, uiteindelijk tot een meter of 100 afstand. Wat een joekel!

Er zijn er maar weinig in de Atlantische Oceaan en vaak ook nog een stuk zuidelijker dan wij zijn, dus opnieuw hebben we veel geluk!

De Walrussen van vanochtend waren ook prima in orde. Na een wandeling van een paar honderd meter komen we bij de eerste soort van de Arctische grote drie. Een stuk of 20 liggen er te luilakken op het strand, vlak voor onze neus. Imposante klonten vette blubber zijn het, met even imposante slagtanden vaak.

Op weg naar de laatste landing van deze reis zitten er wat passagiers in de lounge van het schip, als één van hen plotseling roept dat hij een IJsbeer ziet zwemmen. Gauw het schip gekeerd, en inderdaad, nummer 2 van de 3 zwemt op zijn gemak door het ijskoude poolwater.

De stemming is natuurlijk opperbest, want nog voordat we aan land gaan voor de laatste van de drie (Poolvos) zien we er al eentje lopen vanaf het schip. In dit gebied zitten een aantal holen met jongen en de moedervos moet er vaak op uit om wat eten te brengen aan de bende jongen in het hol. Een Drieteenmeeuw vindt het maar niks zo’n vos in de buurt van haar nest en besluit de vos wat te treiteren in de hoop dat die uit de buurt van haar nest blijft. Een kleine misrekening van een overmoedige Drieteenmeeuw en een onverwacht hoge sprong van de vos later, heeft de vos een maaltje en de meeuw geen leven meer. Prachtig om te zien!

De beste manier om een IJsbeerspecial zou natuurlijk met een IJsbeer zijn, maar dat geluk hebben we niet. Althans, we hebben niet het geluk met één IJsbeer af te sluiten. We worden door de Sysselmannen (zeg maar de politie van Spitsbergen) op de hoogte gebracht van een moederbeer met twee jongen die voor ons schip in het fjord zit. Dat hoef je de kapitein geen twee keer te zeggen en geen half uur later staan we met zijn allen in het zonnetje op het voordek te kijken naar moeder IJsbeer die met twee jongen staat te schransen van een karkas van een Dwergvinvis.

Een betere afsluiting zou niet denkbaar geweest zijn!

Alle lezers en reageerders op het blog bedankt en graag tot volgend jaar als we weer gaan!

Vanaf de Plancius, 15º32” Oosterlengte, 78º14” Noorderbreedte

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 23 juni 2014