Een fantastische dag als gisteren heeft ook een keerzijde: de dag erna. De dag erna denk je continu aan het moois van gisteren en hoop je dat vandaag nog een keer te zien. Dat lukt echter meestal niet. Meestal inderdaad, want vandaag lukte dat wel.

We begonnen met wat Walrussen die op het ijs lagen uit te rusten en toen iedereen daar voldoende foto’s van genomen had ging de kapitein weer los op een ijsveld. Aan de andere kant van dat ijsveld werden weer twee beren gezien. Niet zomaar beren, nee, beren die recht op ons af kwamen snellen. Al snel ging de gedachte dat het de twee zelfde beren als gisteren zouden kunnen zijn en op het moment dat ze goed te zien waren, bleek dat inderdaad het geval.

Het vrouwtje leek wat minder onder de indruk van de avances van het mannetje dan gisteren, maar opvallend was wel dat hij continu achter haar aan liep, in plaats van andersom. Ook vandaag kwamen ze dichtbij, heel dichtbij. Mevrouw had vannacht blijkbaar al een aanvalsplan gemaakt, want zonder dralen liep ze naar de voorkant van het schip (de kapitein had de boeg van het schip letterlijk in het ijs geparkeerd) en probeerde één van de patrijspoorten van het vooronder in te drukken om zich op die manier toegang tot de voorraadkamer te verschaffen. Dat lukte uiteraard niet, maar ze was nog dichterbij dan gisteren.

Beide beren liepen en zwommen verschillende rondjes om het schip, met het mannetje steeds in de achtervolging, voordat ze er genoeg van hadden en langzaam de andere kant op sjokten. Het aantal foto’s dat gemaakt is, is onvoorstelbaar. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik ooit nog IJsberen beter ga zien dan vandaag en gisteren…

We liggen nog steeds boven de noordkust van Spitsbergen, wachtend of de hoeveelheid ijs zodanig afneemt dat we erdoor kunnen. Global warming of niet, er is dit jaar bizar veel ijs ten noorden van Spitsbergen dat ons de toegang tot het oosten verspert.

Tijdens het wachten varen we wat rond, steeds op zoek naar meer IJsberen en in de middag gaan we aan boord van de zodiacs. Niet om aan land te gaan, maar voor een zodiaccruise. De expeditieleider komt naar me toe voor overleg en de Inezia-groep krijgt haar eigen zodiac, met een stuurman naar keuze. Wij kiezen unaniem voor de Schot Bill, een grappenmaker die goed weet wat hij doet en wat wel kan en niet kan.

We varen ruim een uur door prachtige ijsformaties en vinden en passant ook nog vier Walrussen die op het ijs liggen uit te rusten en zich prachtig laten fotograferen. Na terugkomst aan boord worden we verblijd met donuts en even later ook warme chocolademelk met slagroom (en rum naar keuze) boven op het dek met een prachtig uitzicht over de fjorden en gletsjers van de omgeving.

Het plan voor morgen is om aan land te gaan en een wandeling te maken door de sneeuw die hier nog steeds in overvloed ligt.

Vanaf de Plancius, 11º20” Oosterlengte, 79º49” Noorderbreedte

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 20 juni 2014