Het is herfst op het zuidelijk halfrond en dat is te merken ook. Verschillende depressies en stormgebieden weerhouden ons van het volgen van de geplande route van Deception Island naar de Weddellzee omdat het gewoon geen zin heeft om die kant op te gaan, we zouden niet van de boot afkunnen en de helft van de passagiers zou hun bed niet afkomen.

In plaats daarvan dan maar verder naar het zuiden. Ook niet verkeerd, zeker niet voor de mensen die nog nooit bij Antarctica geweest zijn, want verder naar het zuiden liggen prachtige baaien en mooie landingsplekken en daar zijn vast nog wel wat plekjes uit de wind te vinden.

Voor we goed en wel onderweg zijn, wordt de eerste walvis gezien, een Antarctic Minke Whale, een broertje van de Northern Minke Whale (Dwergvinvis) die bij ons in de Noordzee soms ook wel gezien wordt. Nadeel van dwergvinvissen is dat ze maar even boven zijn, adem halen en bijna altijd meteen weer onder duiken. Zo ook dit exemplaar, maar gelukkig was hij zo dicht bij de boot dat we hem redelijk lang konden volgen. Nog voordat hij uit beeld verdwenen was, vond ik een Orka aan de linkerkant van het schip. Wel wat verder weg, maar de kenmerkende rugvin was goed te zien.

En nog was de pap niet op, binnen twee minuten volgde de melding van twee Bultruggen, ditmaal aan de rechterkant van het schip. Drie soorten walvissen binnen tien minuten, dat kan alleen maar bij Antarctica. Iedereen was dan ook blij dat we de originele route verlaten hadden en verder naar het zuiden gegaan zijn.

Aan het einde van de ochtend, als de wind wat is gaan liggen, gaan we aan boord voor een zodiactocht in Gerua Cove. In het water liggen veel hoge ijsbergen en enkele lagere, maar nog steeds vrij grote ijsschotsen. Tot groot genoegen van iedereen vinden we een ijsschots met daarop twee Weddellzeehonden, een soort die bijna iedereen gisteren gemist had. Als bonus kregen we nog even een korte landing op het continent Antarctica, zodat ook de puristen nu het continent voor hun lijst kunnen tellen.

Na de lunch volgt de briefing, met daarin nogmaals de melding van zwaar weer op onze geplande route, ook vanavond en morgenochtend nog. Daar is maar één remedie voor, nog verder naar het zuiden. Zeer waarschijnlijk wordt dit de Atlantic Odyssey die het verst zuidelijk zal komen van allemaal. Eerder vandaag deed een Koereiger die we langs zagen vliegen ook al een gooi naar de titel “zuidelijkste ooit” .

In Wilhelmina Bay, naar verluidt genoemd naar een Nederlandse vorst uit vervlogen tijden, ging het los. Twee, vier, zeven, tien, uiteindelijk hebben wel een stuk of twintig Bultruggen gezien, sommigen op niet meer dan 10 meter van de boot, anderen alleen of in kleine groepjes foeragerend, duikend, flippers uit het water en zelfs lunge-feeding, een foerageertechniek die eruit bestaat dat enkele walvissen diep onder water gaan en dan tegelijk met hun bek wijd open recht omhoog schieten, al het krill dat in de buurt van hun bek komt vangend zoals een pelikaan dat ook doet.

Tot niet heel lang geleden was dit lunge-feeding nog onbekend en wij hebben het nu met eigen ogen kunnen zien, prachtig!

Aan het einde van de middag volgt walvissoort nummer vier voor vandaag: een Southern Right Whale (Zuidkaper) die door de mensen die in de lounge zitten na te genieten van de eerdere Bultrugwaarnemingen even kort gezien wordt.

Later vanavond krijgen we een volgende briefing over de plannen van morgen, als we langzamerhand op weg zullen gaan richting South Georgia.

Nog een leuk nieuwtje: aan boord bevindt zich ook de bekende Nederlandse schrijver Albert Beintema, onder andere bekend van het boek “Het Waterhoentje van Tristan da Cunha”. Albert heeft aangegeven het leuk te vinden ook een paar keer het blog van Inezia Tours te schrijven, onder andere bij Tristan da Cunha!

Wij zijn daar uiteraard zeer vereerd mee en zullen binnenkort vol trots enkele blogentries van de hand van Albert Beintema aan u voorschotelen!

Vanaf de Plancius, 61º59” Westerlengte, 64º35” Zuiderbreedte,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 3 april 2013