Het is gelukt! We zijn geland op Tristan da Cunha. De afgelopen paar dagen was het spannend. In slecht weer en met hoge zeeën zijn we flink door elkaar geschud en zonder het hardop te durven zeggen hadden we ernstige twijfels of het zou lukken op Tristan te landen. Maar de wind is gaan liggen en de zon brak door, en wat ziet de wereld er dan ineens anders uit! Kort voor het ten anker gaan cirkelde er te midden van vele andere zeevogels geruime tijd een Northern Royal Albatross rond de boot, een hier zeldzame gast uit Nieuw-Zeeland.

Dit is mijn elfde bezoek aan Tristan, maar het blijft opwindend. De vorige twee pogingen zijn mislukt: vorig jaar om deze tijd zat ik op de Plancius, en toen zijn we door motorpech niet verder gekomen dan South Georgia. Afgelopen december had ik er met de Britse Island Sky opnieuw zullen zijn, maar ook dat schip ging kapot en de reis werd afgelast. Het voelde alsof Onze Lieve Heer het voor mij met tien maal Tristan wel welletjes vond, maar gelukkig heeft hij zich bedacht, mij dat elfde bezoek gegund en er ook nog mooi weer bij geleverd.

Ik ben vandaag op Tristan niet verder gekomen dan een paar bezoekjes bij oude bekenden in het dorp, biertje hier, borreltje daar, maar de vogelaars hebben er een fantastische dag van gemaakt. Tristan is de klassieke vulkaan met een kegelvormige top van ruim 2000 meter hoog en een cirkelronde omtrek, met een diameter van een kilometer of elf. De berg is aan alle kanten omgeven door bloedsteile kliffen tot 700 meter hoog, met aan de voet van dat klif zo hier en daar een laag, vlak plateautje. Het grootste plateau is een kilometer breed en zeven kilometer lang en dat is waar zich het enige dorp bevindt, met zijn 250 inwoners. Vijf kilometer verderop bevinden zich de Potato Patches, waar de mensen aardappelen, wortels en kool verbouwen. De weg daar naartoe is de enige weg op Tristan. Het plateau wordt begraasd en is van de steile, wild begroeide helling gescheiden door een prikkeldraadhekje. Daar kon ik de vogelaars naartoe sturen om de twee soorten te zien die zij hier zouden kunnen scoren. En het is gelukt! Ze hebben ze alle twee gezien: de Tristanlijster, die behoorlijk schaars is omdat hij door de ratten is gedecimeerd, en het bijna legendarische niet-vliegende waterhoen.

Inmiddels is door DNA-onderzoek vast komen te staan dat mijn poging te bewijzen dat dit overlevenden zouden zijn van de oorspronkelijke, uitgestorven gewaande waterhoentjes van Tristan da Cunha, mislukt is. De waterhoentjes die hier nu rondlopen stammen af van zeven exemplaren die in 1957 vanaf Gough zijn geïmporteerd. Het echte hoentje van Tristan is inderdaad uitgestorven. Helaas. Op Gough is het niet gelukt ze te zien te krijgen, dus dat ze zich nu lieten zien was een bonus voor de vogelaars. Maar de lijster was natuurlijk het beste wat hun hier had kunnen overkomen. Ik nog niet eerder op deze reis zoveel tevreden grijnzende gezichten gezien.

Vanaf Tristan da Cunha, 12º18” Westerlengte, 37º03” Zuiderbreedte,

Albert Beintema

Geplaatst op: 18 april 2013