Na de ochtendlanding van gisteren tussen de Koningspinguins waren we genoodzaakt weer terug te varen. Niet op weg naar de volgende bestemming, maar omdat het moet. Elk schip moet zich vervoegen bij de lokale autoriteiten om de paspoorten te laten controleren (voor je het weet zit er een terrorist aan boord) en te laten stempelen. Ook al hadden wij het plaatselijke opperhoofd al aan boord gehaald voor de eerste landing, toch moesten we terug naar Grytviken.

Ook geen ramp, want Grytviken is een must voor elke South Georgia bezoeker; het graf van de beroemde Engelse poolreiziger Sir Ernest Shackleton is hier, evenals het plaatselijke museum, postkantoor, kerk en overblijfselen uit de tijd van de walvisjagers.

Om bij het begin te beginnen: iedereen werd aan de voet van het kleine kerkhofje aan land gezet. Op het kerkhof liggen ongeveer 25 man begraven, variërend van onbekende walvisjagers uit het begin van de 20e eeuw, tot Argentijnse slachtoffers van de Falklandoorlog die hier ook een beetje gewoed heeft, tot Shackleton.

Het is traditie voor elke bezoeker van South Georgia om het graf van deze in Engeland zeer bekende poolreiziger te bezoeken, een toost uit te brengen en wat whiskey op zijn graf te sprenkelen. Door gebrekkige planning hadden onze gidsen geen whiskey, maar vodka meegenomen om te toosten. Ik geloof echt dat ik Sir Ernest zich hoorde omdraaien in zijn graf…..

Van het kerkhof het plaatsje Grytviken zelf in. Vorig jaar heeft de Plancius hier 12 dagen gelegen en de Engelsen van de basis hier keken dan ook erg uit naar ons bezoek, menige zoen werd uitgewisseld. Grytviken is aan het begin van de vorige eeuw opgericht door een Noorse walvisjager en ontwikkelde zich tot het centrum van de walvisjagersindustrie in de zuidelijke Atlantische Oceaan. Niet minder dan 75.000(!) walvissen werden hier geslacht en verwerkt. De sfeer van de dood hangt dan ook als een sluier over de achtergebleven gebouwen en machines die gebruikt werden voor deze ongekende slachting, die tot in de jaren ’60 doorging….

Het museum (erg goed en informatief), het postkantoor (met een leuke voorraad bijzondere postzegels), de gift shop (met onwaarschijnlijk dure souvenirs), het lokale avifaunistische hoogtepunt (Brown Pintail) en het kerkje (een prettig rustpunt aan de rand van het dorp) werden door iedereen bezocht en naar eigen invulling becommentarieerd.

De avond werd gedomineerd door één van de hoogtepunten van elke expeditiecruise: de barbecue.

Waar men in het verleden nog wel eens geheimzinnig deed over dit feestmaal, was nu vanaf het begin van de dag al duidelijk wat we gingen doen. Veel vlees, veel (gratis) drinken, vooral bier en wijn, en luide dansmuziek zorgden voor een ongedwongen sfeer waarin je je medereizigers wat beter kunt leren kennen. De race tussen twee mensen van de Century Club bijvoorbeeld, de één slechts vijf landen achterlopend op de ander of het verhaal van de romance die een Amerikaan op een vorige cruise beleefd had, zo vertelde hij na een paar wijntjes teveel.

Vanaf de Plancius, 37º15” Westerlengte, 54º02” Zuiderbreedte,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 9 april 2013