Kon de wereld boven de Drake Passage maar zijn zoals het leven op de Plancius. Op enkele vierkante meters leven hier 22 nationaliteiten en tal van geloven, karakters en achtergronden op vreedzame, respectvolle en tolerante manier samen. Mensen zijn beleefd, geïnteresseerd, geduldig en er valt nauwelijks een onvertogen woord. Daarnaast zwerven er overal op het schip onbeheerde laptops, telescopen, verrekijkers en andere waardevolle objecten rond en zijn de sleutels om de hutten mee op slot te draaien al massaal teruggegeven aan de receptioniste. Er is geen televisie, is er nauwelijks internet en krijgen zodoende vrijwel niets mee van wat er zich boven ons afspeelt. Het is werkelijk een verademing om elf dagen niet te hoeven vrezen voor welke onprettige of onverwachte impact van de boze buitenwereld dan ook; deze bestaat in de microkosmos van de Plancius simpelweg niet.

Gisteren ben ik niet echt toegekomen aan een update van wat we hebben meegemaakt, dus bij deze een inhaalslag. Gisterenochtend zijn we door het grandioos mooie Lemaire Channel (vanwege de landschappelijke schoonheid wordt dit kanaal ook wel de Kodak Gap genoemd) naar Petermann Island gevaren. Hier gingen we aan wal en werd de show gestolen door wat mij betreft de leukste van de kleine pinguïns: de Adéliepinguïn. Mocht je in de gelukkige maar vrij onmogelijke omstandigheid geraken dat je een kolonie van die soort op de kop kunt tikken, gooi dan meteen de televisie de deur uit. Ze zijn namelijk een onweerstaanbare mix van onnozelheid en schattigheid die maakt dat je gerust uren lang naar ze kunt kijken zonder je ook maar een moment te vervelen. De interactie, maar ook manier waarop ze uit het niets al draaiend om hun eigen as op- en neer kunnen springen is werkelijk kolderiek. Om de feestvreugde compleet te maken was het voor iedereen ook nog eens een nieuwe soort, dus de stemming zat er meteen goed in.

’s Middags voeren we door naar het zuidelijkste punt van onze reis (Yalour Island op 65.227900, 64166408, voor de liefhebber), alwaar een zodiaccruise tussen de ijsbergen op het programma stond. De verschillende zodiacs zagen uiteraard verschillende dingen, maar dat maakt het mooi om aan het eind van de dag weer samen te komen en de ervaringen en belevenissen te delen. Zo werden naast de algemene Krabbeneters (Crabeater Seals) ook de eerste Weddell Seals en Zeeluipaarden waargenomen, dus ook op het gebied van zeezoogdieren liggen we aardig op ramkoers. De dag werd afgesloten met een barbecue op het buitendek; een traditie tijdens elke poolreis met de Plancius.

Vanochtend hebben we het Argentijnse station Almirante Brown met een bezoek vereerd. Deze landing betekende de eerste stappen op het vasteland van Antarctica en zodoende kon een gedeelte van de opvarenden nu officieel het zevende continent van een kruisje voorzien. We werden ontvangen door zowel het personeel als een eenzame Stormbandpinguïn (Chinstrap Penguin) die wat verloren om zich heen stond te kijken tussen de Ezelspinguïns. We hadden deze soort al wel langs de boot zien zwemmen vlak na aankomst in Antarctische wateren, maar deze jonge vogel konden we van alle kanten bewonderen en fotograferen.

‘s Middags voeren we door het Errera Channel naar de baai waarin naast onze bestemming, Danco Island, ook vele walvissen te vinden waren. Zowel de Bultruggen als de Antarctische Dwergvinvissen zorgden ervoor dat we nauwelijks van het buitendek weg te slaan waren en dat de lunch haast als een noodzakelijke, maar storende onderbreking werd ervaren. Danko Island is prachtig, met een enorme kolonie Ezelspinguïns, vele Zuidpooljagers en een indrukwekkend aantal Antarctic Fur Seals, die soms imposante territoriale conflicten aan het uitvechten waren

De groep zit nu met een gloeiend hoofd in te dommelen in de bar. Vakantie in Antarctica; het is dodelijk vermoeiend, maar man, wat geweldig tegelijk!

Vanaf de Plancius,

Martijn Bot

Geplaatst op: 11 februari 2017