Ik ga nu iets levensgevaarlijks zeggen, zeker gezien het feit dat we nog niet eens op de helft van de reis zijn. Iets met beren en huiden… Maar ik ga het toch doen.

Je hebt van die reizen waarin je vanaf het begin het gevoel hebt dat je in een flow zit die van geluk aan elkaar gesoldeerd lijkt te zijn. Vanaf het moment dat we vanaf Schiphol vertrokken was de groep, ondanks of misschien wel dankzij, het zeer gemêleerde karakter, uitermate prettig en ontspannen en sindsdien vallen we voortdurend met de neuzen in de boter en zowaar elke dag een beetje dieper. Zoals ik al zei: dit verwoorden is misschien vragen om ongelukken, maar het lot een beetje tarten maakt het leven ook weer spannend.

Vandaag was een nieuw hoogtepunt van de reis. In de ochtend stond de eerste van vele landingen (vaktaal voor aan land gaan met een zodiac) op het programma. De uitverkoren locatie was Cuverville Island, een plek in een prachtige baai waar zich een grote kolonie Ezelspinguïns (Gentoo Penguins) bevindt. De reis naar deze plek toe, door het Kanaal van Gerlache, was op zich al waanzinnig mooi met een panoramisch uitzicht op met gletsjers bedekte bergtoppen en vele langsdrijvende ijsbergen in de meest bizarre vormen. Maar wat het helemaal afmaakte was het uitzonderlijk rustige en zonnige weer, dat zorgde voor een spiegelglad water waaruit voortdurend pinguïns, Crabeater Seals, Antarctic Fur Seals en Bultruggen omhoog kwamen. De ongekende schoonheid van Antarctica kwam zo optimaal tot z’n recht en de fotocamera’s draaiden dan ook overuren.

Op Cuverville Island waren de eieren inmiddels uitgebroed en zodoende konden we genieten van duizenden Ezelspinguïns met jongen van verschillende grootte. De combinatie van de aanblik, het geluid (ze maken een balkend geluid, waar ze hun naam aan danken), het landschap en de geur (!) maakte het een prachtige eerste ontmoeting met de lokale bevolking.

Toen een ieder weer aan boord was gingen de motoren van de Plancius weer aan en zetten we koers naar de tweede plek van vandaag: de beroemde Engelse basis Port Lockroy. Echter, toen de lunch op het punt stond om geserveerd te worden en de eerste indrukken net verwerkt waren, zag ik aan de horizon een paar vinnen uit het water komen die maar één ding konden betekenen: Orka’s! Uiteraard werd deze waarneming meteen gedeeld en omdat de groep redelijk op een plek bleef hangen, besloot de kapitein het schip te draaien en er heen te varen. Het bleek de enige juiste beslissing, want enkele minuten later bevond het schip zich letterlijk te midden van een enorme groep Orka’s waartussen zich ook nog eens twee Bultruggen bevonden. Het was lastig tellen, maar het waren waarschijnlijk tussen de 25 en 30 exemplaren, waaronder enkele mannetjes. Op een gegeven moment zwommen ze haast tegen het schip en wederom konden we ze horen ademen en brommen; kippenvel!

Door deze ontmoeting, die al met al wel een half uur heeft geduurd (we konden simpelweg niet weg!), kwamen we met wat vertraging aan bij Port Lockroy. Zoals gezegd is het een Engelse basis die gedurende de zomer wordt bemenst door vier personen (vier vrouwen, in dit geval). Zij zorgen voor onderhoud, onderzoek en voor het museum, het postkantoor en de souvenirshop. Het is de meest bezochte plaats van heel Antarctica en is vooral populair omdat je er een stempel in je paspoort kunt laten zetten en kaarten naar huis kunt versturen. Het is echter zeer waarschijnlijk dat je ver voordat jouw kaart met goedbedoelde vakantiegroeten op het gewenste adres aankomt alweer thuis bent (de bezorging duurt gemiddeld zo’n acht weken), maar bij zoals zo vaak gaat het ook hier meer om het idee. Er werd vanmiddag lustig ingeslagen, geschreven en gestempeld; de basis kan met de opbrengsten van ons bezoek weer even vooruit!

Op dit moment zitten we na te gloeien in de bar en dankbaar terug te kijken op weer een dag vol onvergetelijke momenten. Onze groep heeft Antarctica nu al in het hart gesloten en kan niet wachten op wat de dag van morgen ons gaat brengen!

Vanaf de Plancius bij Antarctica,

Martijn Bot

Geplaatst op: 9 februari 2017