In Ushuaia kun je niet om de geuzennaam fin del mundo (einde van de wereld) heen. De stad, officieel de zuidelijkste ter wereld, is trots op haar ligging en laat geen mogelijkheid onbenut om je dat duidelijk te maken. Restaurants, hotels, winkels, souvenirshops, excursiebureaus: allemaal lijken ze “fin del mundo” te heten.

Ushuaia is ontstaan als gevangenisnederzetting. Wanneer je als boef werd verbannen naar het einde van de wereld hoopte men te bereiken dat je het wel uit je hoofd zou laten om te ontsnappen. Eenzaam en zonder bezittingen rondzwerven aan het einde van de wereld klinkt zo mogelijk nog afschrikwekkender dan opgesloten zitten in een klamme en koude cel en te werk gesteld worden in de bossen.

Voor onze groep betekende Ushuaia echter niet het einde, maar juist het begin van een geheel nieuwe en nog onbekende wereld die, gescheiden door twee dagen varen, op ons wacht. Na een rustige middagvlucht vanuit Buenos Aires en een nacht in hotel Albatros (het bewijs dat er dus in ieder geval wel hotels bestaan met een andere naam) werden de uren voor inscheping benut om de stad te leren kennen en leverde een stevige wandeling aan weerszijden van de pier wederom een leuk rijtje nieuwe soorten op. Black-faced Ibis, Austral Parakeet, Kelp- en Upland Goose, Patagonian Sierra Finch, Flying Steamerduck, Red Shoveler en Dolphin Gull waren enkele van de soorten die met enthousiasme werden begroet en van de paar Andescondors die als stipjes boven de pieken van de Andes vlogen hopen we op een iets betere vervolgwaarneming wanneer we terug komen.

Toen de laatste uurtjes vaste grond aanbraken werd de spanning voelbaar en om vier uur mochten we dan eindelijk de loopplank van de Plancius betreden. Een van de eerste personen die we tegenkwamen was Hans Verdaat, gids bij Inezia Tours maar zo af en toe ook stafflid aan boord. In die hoedanigheid zal hij ons tijdens de komende reis vergezellen en zullen we dankbaar gebruik maken van zijn uitgebreide kennis van onder andere zeezoogdieren.

Wanneer de trossen van een willekeurige expeditie los gaan wordt je onvermijdelijk onderworpen aan een serie noodzakelijke “plichtplegingen”. De veiligheidsoefening, het kennismaken met de expeditiestaff en het eerste avondmaal zorgen ervoor dat je voornamelijk binnen bent op het moment dat de het schip uitvaart door het schitterende Beaglekanaal. Het is volkomen logisch en begrijpelijk, maar het was grappig en herkenbaar om te zien hoe een aantal leden van de groep haast aan de stoel moest worden vastgebonden omdat de drang naar buiten haast onhoudbaar was.

Vlak na vertrek verschenen namelijk al de eerste pinguïns (Magellanic Penguin), reuzenstormvogels en de eerste (honderden!) Wenkbrauwalbatrossen rondom het schip. Gelukkig was er, nadat we waren “vrijgelaten”, nog voldoende licht over om al die soorten nog rustig te kunnen bekijken en om te “stuiteren”. Stuiteren is in de groep inmiddels een ingeburgerde uitdrukking voor het gevoel dat je ervaart nadat je een nieuwe, zeer tot de verbeelding sprekende soort hebt gezien. Er is de afgelopen dagen al flink gestuiterd en we kunnen er zeker van zijn dat er ook in de zeer nabije toekomst nog voldoende te stuiteren zal zijn.

Morgen wacht ons de Drake Passage en de voorspellingen zijn dat we een zacht briesje, aangename temperaturen en een vriendelijke golfslag kunnen verwachten. Wetend dat dit ook wel heel anders kan zijn was de stemming verwachtingsvol en uitgelaten. Op naar hopelijk een paar stuiterdagen op zee!

Vanaf de Plancius op het Beaglekanaal,

Martijn Bot

Geplaatst op: 7 februari 2017