Zoals ik in het vorige blog al schreef: 1 van de fantastische aspecten van deze reis zijn de contrasten waartussen we ons bewegen. Over enkele dagen wacht ons het “lege continent”, maar voorlopig zitten we nog even in de “volle stad”. Driemaal daags vullen de straten van Buenos Aires zich met mensen die zich voortbewegen tussen werk, huis en middageten en op die momenten voel je overduidelijk dat je je in een wereldstad en het economisch epicentrum van het land bevindt.

Vandaag stond er voor de groep een stadsrondrit op het programma en stipt op tijd (laat dat maar aan Inezia over!) stond de bus met daarin een chauffeur en onze gids Marta voor de ingang van het hotel. Marta bleek een indrukwekkende mix van kennis, spraakwater en passie voor de stad en het land te bezitten en het was een ware belevenis om haar te horen praten. Buenos Aires was voor ons tot dan toe een willekeurig samenraapsel van gebouwen, maar door de verhalen van Marta kwam de stad tot leven. De geschiedenis, de tragiek, de heroïek en de hoogte- en dieptepunten die Buenos Aires hebben gevormd tot wat het nu is, werden in verbazingwekkend tempo doch op een aansprekende en laagdrempelige manier aan ons opgediend. Vier uur en vele indrukken later was de conclusie dat we nu een veel beter begrip hebben van wat we om ons heen zien (“je ziet wat je weet”) en dat we zonder uitzondering een warmer gevoel hebben gekregen bij de stad. Dat warme gevoel mag overigens ook letterlijk worden genomen, want de temperaturen waren vandaag nog een stukje hoger dan gisteren.

De middag was naar eigen invulling te besteden en de meeste deelnemers kozen ervoor om rustig (dat vooral) een eigen plan te trekken. Een museumpje hier, een theatertje daar: de meerderheid was goed voorbereid en had het plan al vooraf opgesteld. Natuurlijk was er ook de mogelijkheid om met mij mee te gaan om te vogelen. Twee mensen kozen daarvoor en ze hadden een duidelijke missie: een kolibrie!

Over contrasten gesproken: de variatie aan soorten die we tijdens deze reis kunnen tegenkomen is natuurlijk ook behoorlijk extreem te noemen. Gaan we later bijvoorbeeld op zoek naar twee van de grootste soorten ter wereld (Andescondor en Reuzenalbatros), vandaag liepen we te speuren naar één van de kleinste (Glittering-bellied Emerald). Gisteren hadden we ze al wel her en der zien rondvliegen, maar die waarnemingen waren aan mijn twee metgezellen van deze middag voorbij gegaan. Het was voor hen echter al lang een droomwens om ooit eens een kolibrie in het wild te zien, dus ik wist wat me te doen stond. Het heeft uiteindelijk wat zweetdruppels gekost (letterlijk, vooral), maar de beloning was er dan ook naar: enkele Glittering-bellied Emeralds lieten zich op enkele meters werkelijk schitterend zien, zowel rustig zittend op een takje als foeragerend rond bloemdragende struiken. Het enthousiasme was logischerwijs enorm en de waarneming werd dan ook meteen gevierd met een welverdiend koud Argentijns biertje.

Morgen verlaten we Buenos Aires en vliegen we in een uurtje of drie naar Ushuaia. Het voorafje smaakte heerlijk, maar aan alles is te merken dat men inmiddels ook wel hunkert naar het hoofdgerecht!

Vanuit Buenos Aires, Argentinië,

Martijn Bot

Geplaatst op: 5 februari 2017