Eigenlijk ben je niet echt naar Antarctica gereisd als je hem niet minimaal een keer hebt meegemaakt: The Drake Shake! En wij kunnen inmiddels met trots zeggen dat we dat glansrijk hebben doorstaan. Was de heenreis over de befaamde Drake Passage nog een Drake Lake (ongebruikelijk rustig), nu werden we toch wel even op de proef gesteld.

Gelukkig was er voldoende tijd om passende voorbereidingen te treffen, was iedereen er klaar voor en kunnen we achteraf zeggen dat we blij zijn dat we het eens hebben meegemaakt. Dit zijn toch de stoerdere verhalen voor bij komende verjaardagsfeesten!

Helaas lieten de zeevogels het wel een beetje afweten. De omstandigheden leken zeer gunstig voor veel vogels achter en rond de boot, maar de aantallen bleven wat achter bij de verwachtingen. Maar natuurlijk mag je niet klagen (en dat doen we dan ook niet) als je voortdurend oog in oog staat met Wenkbrauwalbatrossen, Wandering- Grey-headed- en Royal Albatrosses, diving petrels, Northern- en Southern Giant Petrels, Grauwe Pijlstormvogels en Antarctic Fulmars staat, maar het was niet zo dat je niet wist waar je kijken moest.

Aan het eind van dag twee klonk ineens de kreet “land in zicht” en bleek onze Russische kapitein een leuke en onverwachte verrassing voor ons in petto te hebben. Tegen de eerdere berichten in bleken we toch op een befaamd, historisch en overbekend punt van de wereldkaart af te koersen: Kaap Hoorn! Door de inmiddels rustige omstandigheden konden we de rots, die eeuwenlang de schrik van zeevaarders is geweest, tot op zeer korte afstand benaderen. Objectief gezien is het slechts een rots als vele andere, maar wanneer je zo dichtbij langs vaart heb je gek genoeg toch ineens diep respect voor de plek en voel je je ineens, zij het kort, een onderdeel van de geschiedenis.

Nadat we de Kaap achter ons hadden gelaten, ving toch echt het onvermijdelijke proces van afronding van de reis aan. De rekeningen betalen, laarzen inleveren, koffer alvast een beetje inpakken en natuurlijk een terugkijk op de reis door de expeditieleiding onder het genot van een glaasje bubbels. Er werd nog maar eens bevestigd dat we het vreselijk hebben getroffen. We hebben bijna alles volgens planning kunnen doen (en dat is bij expeditiecruises verre van vanzelfsprekend), hebben heel erg veel gezien en hebben het avontuur ook nog eens mogen beleven met een enorm gezellige groep (ook dat kan heel anders).

Één van de conclusies die bij het laatste avondmaal aan boord werd getrokken is dat we, wanneer we weer thuis zijn, allemaal de begrijpelijke doch onvermijdelijke vraag vrezen: hoe was het? Tsja, geef daar maar eens antwoord op. Wat we ook vertellen, het zal nooit de lading dekken. Hoeveel foto’s we ook laten zien: het zal altijd slechts een zeer bleke weergave zijn van hoe het echt was. Een reis naar Antarctica moet je simpelweg zelf meemaken.

Hier dus een verzoek, namens de gehele groep: doe het ons niet aan, stel de vraag niet. De verhalen zullen uiteindelijk vanzelf komen, maar de verwerking van alles wat we hebben meegemaakt kan enige dagen duren. Bij voorbaat dank.

(Dit mag misschien klinken als een afsluiting van de reis, maar we hebben nog 1,5 dagen in Ushuaia te besteden. Ook die zullen uiteraard ten volste worden benut, dus daarover later meer!)

Vanaf de Plancius,

Martijn Bot

Geplaatst op: 15 februari 2017