Deception Island klinkt nou niet bepaald als een bestemming waar je voor je plezier naar toe gaat, maar net als in het echte leven moet je nooit op namen of eerste indrukken af gaan. Ons bezoek vandaag bewees namelijk het tegendeel; het is een indrukwekkende plek die eigenlijk in geen enkele Antarctische reis zou mogen ontbreken. Het binnenvaren van deze imposante volgelopen vulkaankrater (“caldera”) kan bij heftige omstandigheden een behoorlijke uitdaging zijn voor schippers. De doorgang, die de prachtige naam “Neptune’s Bellow” draagt, is smal, relatief ondiep maar prachtig en wanneer het lukt om binnen te varen word je al meteen welkom geheten door een enorme kolonie Stornbandpinguïns (Chinstrap Penguins) en wat Ezelspinguïns en is het ook meteen duidelijk dat het alle navigatiemoeite waard is geweest.

Deze landing betekende de laatste van de reis, maar wel één die in alle opzichten anders is dan de locaties die we tot nu toe hebben bezocht. Zowel natuurliefhebbers als geografen en historici kunnen op Deception Island hun hart ophalen. Het meest in het oog springend zijn hier de overblijfselen van een walvisjagersstation dat tot in de jaren ’60 nog dienst heeft gedaan als Britse basis. De stemmen uit het verleden galmen hier nog luid en duidelijk na en de gebouwen die niet zijn verzwolgen door de lava lijken in sommige gevallen slechts enkele jaren geleden in allerijl verlaten te zijn. Ze zijn in opmerkelijk goede staat en nemen je zodoende mee terug naar een periode die een vooral zwarte bladzijde uit de geschiedenis markeert (de walvisvaart in Antarctica heeft ongeveer een half miljoen dieren het leven gekost) maar die tegelijk ook enig ontzag en respect inboezemt, zeker als je de tijdgeest erbij in acht neemt.

De landingsplek bij Whalers Bay ligt bezaaid met attributen en walvisbeenderen en de dampende, zwarte lavastranden (de vulkaan leeft nog) geven het geheel een luguber en tegelijk magisch aangezicht. Bij de landing regende het, maar al snel werd het droog en brak af en toe zelfs de zon door en op die momenten toonde het eiland haar prachtige kleurenpracht en maakte de grillige rand van de krater optimaal indruk. Er was hier de mogelijkheid tot het maken van een Antarctische duik (een traditie onder poolreizigers) en uit onze groep was er een persoon zo dapper zich daartoe te laten verleiden (en dat was niet ondergetekende, kan ik alvast melden).

Deze ochtend was een waardig einde van een kleine week rondvaren en rondwandelen op verschillende plekken van het schiereiland waarbij we onze handen enorm mogen dichtknijpen. We hebben alle landingen die gepland stonden vrijwel probleemloos kunnen maken, iets wat verre van vanzelfsprekend is in deze regionen.

Op dit moment zitten we weer op de Drake Passage en hebben we twee zeedagen in het vooruitzicht. Het gaat waaien en wind op de Drake betekent… zeevogels!

De pleisters zijn geplakt en de plekken naast de brug besproken, kom maar door!

Vanaf de Plancius,

Martijn Bot

Geplaatst op: 13 februari 2017