Na al het waarnemingengeweld van gisteren was het vandaag ietwat anders. Niet slechter, maar gewoon anders. Op papier was het begin fantastisch: we zouden bij het eerste licht het befaamde Lemaire Channel doorvaren. Het kanaal, vreemd genoeg niet genoemd naar degene die namens de stad Hoorn als eerste de zuidpunt van Zuid Amerika voorbij voer, sindsdien om die reden Kaap Hoorn genoemd, maar naar één of andere ontdekkingsreiziger uit Belgisch Congo. In 1898 was de Belgische Antarctica-expeditie van Gerlache hier en die vond het nodig het mooiste stukje Antarctica naar iemand die meer met Afrika had, te vernoemen.

Anyway, bij het eerste licht was het erg mistig, we konden de 1200 meter hoge rotswanden dus niet tot bovenaan bekijken. Het kanaal is maar 800 meter breed en aan het einde van de doorgang lagen drie enorme ijsblokken ongeveer 700 van die 800 meters gewoon te versperren. Anders gezegd: we konden er niet door. Omkeren dus en omvaren. Ook geen straf, want dat betekent weer een ander stuk Antarctica.

Een mooi stuk ook met een klein groepje Orka’s, wat Krabbeneters, Weddellzeehonden en het gebruikelijke gamma van o.a. Zuidelijke Reuzenstormvogel, Wilson’s Stormvogeltje, Kelpmeeuw, Subantarctische Jager, Zuidpooljager en veel Gentoo Penguins. Pas later in de middag, bij onze volgende stop, zouden daar wat meer soorten aan toegevoegd worden.

Die volgende stop was de tweede (van drie) Amerikaanse bases op Antarctica die ik binnen een maand bezocht. Vorige maand was het McMurdo, de grootste basis van het continent, dit keer Palmer station, een kleine basis. Palmer was de naam van één van de eerste Amerikaanse zeehondenslachters die hier rond 1820 de omgeving onveilig kwam maken, op zoek naar weerloze robben om af te slachten en van hun jas te ontdoen. Om de één of andere reden vinden de Amerikanen dat reden om nu een basis naar de man te noemen.

De baai voor de basis is in het recente verleden nog het middelpunt geweest van een scheepsramp. In 1998 zonk een Argentijns schip omdat de kapitein niet goed op de zeekaart had gekeken en op de rotsen was gelopen. Naar verluidt zag de expeditieleider het geheel aankomen en heeft hij de basis opgeroepen om te melden dat er 150 man extra op de lunch zou komen. Nog voordat het schip op de klippen was gelopen dus. Iedereen heeft het overleefd, maar er is wel 400.000 liter olie de zee ingelopen. “Gelukkig” ging het kort na het ongeluk stormen, dus verdween de troep in zee, maar goed is natuurlijk anders.

Onze kapitein had wel goed op de kaarten gekeken, want wij zijn niet gestrand, maar met de zodiacs aan land gegaan. Over de basis kan ik kort zijn: vol met wetenschappers die vinden dat ze boven de wet staan en allerlei dieren “verzamelen” (een eufemisme voor vangen en/of schieten) om verschillende nogal dubieus ogende onderzoekjes op uit te proberen. Zij vinden toeristen wel grappig als afleiding, maar vinden bovenal dat wij hier niet horen; Antarctica is een continent voor de wetenschap. Ik hoop juist het tegenovergestelde, die wetenschap richt hier meer schade aan dan welke andere activiteit ook, inclusief die scheepsramp. De brownies die de kok van het station voor ons had gemaakt waren overigens meer dan zeer goed…..

Op de terugweg naar de boot maakten de zodiacs een kleine omweg, met goed resultaat: de eerste Zeeolifanten van de trip, de eerste Adéliepinguïns, de eerste Chinstrap Penguin en de eerste Zuidpoolkippen, allemaal in een fantastisch landschap van vers afgekalfd gletsjerijs.

#antarcticaisfantastisch!

VanafAnvers Island,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 23 maart 2017