Rustig. Erg rustig, dat is de beste beschrijving die ik de Drake Passage kan geven voor vandaag. Al bij het wakker worden was duidelijk dat de wind flink was afgezwakt. Leuk voor passagiers die niet helemaal topfit zijn, maar voor de gemiddelde vogelaar is het niet per se goed nieuws. De zeevogels die hier voorkomen hebben liever wind om te vliegen. Of eigenlijk om te zweven, want vliegen, het flappen van de vleugels, kost veel energie en zweven maar relatief weinig.

Gelukkig stonden vandaag de nodige verplichte bijeenkomsten op het programma die dan tenminste niet ten koste gingen van prime time vogeltijd. De eerste verplichte bijeenkomst was om de gedragsregels op Antarctica uit te leggen. Voor mij inmiddels dagelijkse kost, maar voor veel mensen was het nog nieuw dat je niet dichter dan 5 meter bij de dieren mag komen. Ook het obligate grapje dat de dieren niet kunnen rekenen en dus wel dichter bij jou kunnen komen, viel weer in goede aarde.

De volgende bijeenkomst was het bio secure maken van je kleding. Om te voorkomen dat we allerlei ziektes, zaden of wat dan ook meenemen naar Antarctica vanuit onze vorige bestemming, moet alles wat je aanhebt of meeneemt aan land gestofzuigd worden. Jas, muts, handschoenen, regenbroek, statief, fototas, you name it, de stofzuiger moest er over heen. Na afloop (en dat is relatief nieuw) ligt er dan een aftekenlijst waarop je je naam met handtekening zet om aan te geven dat je je spullen bio secure hebt gemaakt.

Na de zeer goede lunch volgt de derde bijeenkomst. Hoewel niet per se verplicht, wel verplichte kost. Aan boord zijn enkele Amerikaanse wetenschappers die zich bezig houden met onderzoek naar walvissen, vooral Dwergvinvissen, Bultruggen en Orka’s. Laten dat nou precies de soorten zijn die we verwachten te zien bij het schiereiland…..

Tijdens de boeiende lezing waarin ze uitlegden wat en hoe ze deden met de walvissen (basically met een lange stok een gps unit met camera’s, meetapparatuur en zuignappen op het dier plakken), volgden wat van de onderwaterbeelden van zwemmende en jagende walvissen. Ongelooflijk bijzonder om te kunnen zien wat die dieren doen en om wat meer begrip te krijgen over hun manier van foerageren. De komende dagen zullen deze Amerikanen proberen om meer dieren te taggen en ongeveer 24 uur later zal men dan proberen het apparaat terug te krijgen. Het zendt een radiosignaal uit waardoor lokaliseren niet heel moeilijk is, maar het blijft een apparaat ter grootte van pakweg een Ipad dat midden in de oceaan ligt te dobberen.

Als kers op de taart krijgen de passagiers aan boord (wij dus!) meteen wat van de beelden van de net getagde walvissen te zien. Wezenloos interessant natuurlijk, want deze manier van onderzoek met camera’s die 360 graden in het rond filmen, ook onder water, is hartstikke nieuw en nieuwe ontdekkingen zijn dan ook zeker niet uit te sluiten.

#Spannend!

Vanuit de Drake Passage,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 21 maart 2017