De Drake deed van zich spreken. Maar niet echt. Met windkracht 7 stond er wel een flinke deining, maar zonder dat je nou het idee had dat het einde der tijden in aantocht was. Voor veel mensen was het de eerste dag aan boord van een schip en een deel van die mensen was nogal nerveus, bang om zeeziek te worden. En, als je bang bent om zeeziek te worden, wordt je gegarandeerd zeeziek. Tijdens het eerste ontbijt ontbrak dan ook ongeveer 30% van de passagiers, maar tijdens de lunch was dat aantal al gedaald tot een handvol, de rest had in de gaten dat het eigenlijk wel meeviel.

Het voordeel van wind is dat veel van de zeevogels er dol op zijn. Sterker nog, geen wind is dan misschien een rustige overtocht, maar het betekent ook dat er weinig te zien valt. Voor ons was het prima toeven op de brug met Reuzenalbatros, Southern Royal Albatross, Wenkbrauwalbatros, Grijskopalbatros, Kaapse Duif, Zuidelijke Stormvogel, Antarctic én Slender-billed Prion en de nodige Black-bellied Storm-petrels. De zoogdieren waar iedereen op hoopt lieten ons een beetje zitten, want verder dan één enkele Dwergvinvis kwamen we niet.

De rest van de dag bestond hoofdzakelijk uit kennismaken met de medereizigers, het schip en de bemanning. Zoals gebruikelijk zijn de maaltijden van bijzonder hoog niveau en is de sfeer aan boord prima, allemaal mensen die hetzelfde willen: naar Antarctica en veel zien, zowel landschappelijk als vogels en zoogdieren.

Voor morgen lijkt het dat de wind wat zal afnemen, waardoor de tweede dag van de overtocht waarschijnlijk nog rustiger zal zijn dan vandaag.

Vanuit de Drake Passage,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 20 maart 2017