De laatste dag is inmiddels geweest. We zijn weer terug gekomen in Ushuaia. Net als de andere twee reizen naar Antarctica, eerder dit jaar, was ook deze reis een succes van de bovenste plank. Elke reis had zijn eigen specialiteiten en voor deze reis waren dat de Bultruggen, geen discussie over mogelijk.

Al eerder had ik het geluk heel dicht bij verschillende soorten walvissen te kunnen komen, altijd zonder de dieren te verstoren uiteraard. Maar dit keer was het andersom: wij gingen niet naar de walvissen, nee, de walvissen kwamen naar ons toe. En niet zo’n beetje ook. Tot minder dan 30 centimeter zijn we van ze af geweest, aanraken had gekund als we dat hadden gewild. Iedereen die op deze reis is mee geweest, kent nu het gevoel en de smaak van walvisadem. Midden in ons gezicht bliezen ze hun stinkende walm uit. We dragen de “eau de Bultrug” als een badge of honour, al is het aantal douchebezoeken direct na dit contact wel wat hoger geweest dan gemiddeld…..

Ook dit keer was de Drake ons weer gunstig gestemd. Een rustige overtocht die eindigde met het ronden van Kaap Hoorn en een groep Peale’s Dolfijnen als laatste afscheid. Ushuaia is inmiddels bekend terrein voor ons, maar ook dat hebben we achter ons gelaten. Ieder is zijn eigen route naar huis begonnen. Gisteren heb ik van de laatste deelnemer in Buenos Aires afscheid genomen (zij blijft daar nog een paar dagen – is overigens een aanrader, het is een prachtige stad) en zelf zit ik nu te wachten op mijn vlucht terug naar Amsterdam.

Bijna 2 maanden ben ik weggeweest, 2 maanden naar de uitersten van onze aardbol. Waar Nieuw Zeeland voor veel mensen het verste weg van huis is waar ze ooit zullen komen, was dat voor mij slechts het beginpunt. Ruim 6 weken Antarctica volgden, 6 weken om nooit te vergeten met hoogtepunten die zo in elkaar over leken te lopen.

Van Campbell Island tot de 250 Orka’s op één avond, van duizenden Keizerspinguïns tot opdringerige Bultruggen, het is te veel om op te noemen. Tijdens die zes weken heb ik tientallen nieuwe mensen ontmoet, nieuwe vriendschappen zijn gesmeed en nu al zijn er mensen van wie ik weet dat ik ze op een andere reis weer zal tegenkomen. Gewoon, omdat dit soort reizen verslavend werken. Als je er eenmaal van geproefd hebt, wil je niet anders meer!

Dank voor jullie aandacht en het lezen van het blog. Het volgende blog is eind mei, van onze reis van Vlissingen naar Spitsbergen. Graag tot dan!

Vanuit Sao Paulo, bijna op weg naar Amsterdam,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 10 april 2017