Om 7 uur (ja, in de ochtend) worden we wakker gemaakt door de expeditieleider. Na een laatste ontbijt zit de Antarctic Odyssey erop. Dat betekent echter niet dat ook het blog ophoudt, want op de dag van aankomst ga ik ’s middags aan boord van een ander schip voor een nieuwe Antarcticareis.

Partir c’est mourir un peu en dat geldt ook vandaag. Na een maand op hetzelfde schip gezeten te hebben, deel je wel wat met elkaar. De deelnemers van Inezia Tours en PolarXL vertrekken vandaag of morgen uit Ushuaia richting huis, jullie als bloglezers kunnen nog even door.

Na het afscheid is het tijd om mijn bagage naar het andere schip te brengen, de Akademik Ioffe, een voormalig Russisch “onderzoeks”schip. Het schip is gebouwd in de jaren ’80 en tegen dat historische perspectief mag je “onderzoeks” rustig vervangen door “spionage”. Gelukkig kwam de koude oorlog kort hierna ten einde en zat Rusland met een vrij nieuw schip waar nu ineens geen budget meer voor was. Niet getreurd, want dit was ook de tijd dat het Arctische en Antarctische toerisme op gang kwam, dus werd het schip daarvoor ingezet.

Inmiddels is de Ioffe een paar maal gerenoveerd en is het een vrij luxe expeditiecruiseschip dat in onze zomer in het noorden en in onze winter in het zuiden vaart. Eén van de leuke details van dit schip is de jacuzzi op het buitendek, een onderdeel wat ik zeker van plan ben te bezoeken. Om er verslag van te doen. Voor jullie. Uiteraard. Niet omdat ik dat zelf zou willen of zo…

Om 3 uur in de middag was het verzamelen geblazen voor de nieuwe reis, maar voor die tijd ben ik nog even stiekem de pier opgegaan om wat bagage van het ene naar het andere schip over te brengen en om van de gelegenheid gebruik te maken wat goede bekenden te ontmoeten. Met zoveel schepen tegelijk in de haven (maar liefst 5 van de schepen uit ons assortiment) kom je tijd tekort om iedereen te spreken. Mensen die je meestal maar één of twee keer per jaar op het schip tegenkomt, zie je nu een keer aan de kade. Prima middag dus.

Het inchecken ging vlot, al moesten we (net als in Invercargill op de vorige reis) ook nu weer op 2 laatkomers wachten, maar toen zij er uiteindelijk ook waren, konden we los. Met zijn allen de ongeveer 300 meter van het meeting point naar het schip per bus (groot voordeel: je paspoort wordt en blocque gecontroleerd en je hoeft niet met al je bagage door de x-ray en langs de douane) en dan naar je hut toe. Net als op de vorige reis ook nu weer een prima hut en ook dit keer had ik het geluk een hut voor mezelf alleen te hebben, een prima begin van een volgend Antarctica-avontuur.

Op weg naar open zee begonnen de waarnemingen meteen bij het verlaten van de haven in het Beaglekanaal al: Wenkbrauwalbatros, Zuidelijke Reuzenstormvogel, flink wat Magelhaenpinguïns, een Zuidelijke Stormvogel die wel erg ver noordelijk zat, wat Chileense Jagers en een bijz onder speelse South American Sea Lion die het schip uitgeleide deed, op weg naar de Drake Passage, (bijna) altijd het eerste onderdeel van elke Antarcticareis.

Vanuit de Drake Passage,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 19 maart 2017