Onze laatste volle dag bij Antarctica. Het einde van de reis komt langzamerhand steeds dichterbij, maar we hebben nog even. Ook vandaag is het weer prachtig weer en het uitzicht zal hier nooit vervelen. Vanwege de wind verplaatst de expeditieleider de landing van Cuverville Island naar Danko Island. Lood om oud ijzer eigenlijk, want op beide plekken is het goed toeven.

Na het ontbijt gaan we aan land. We hebben behoorlijk de tijd hier en, in tegenstelling tot landingen op het Noordelijk Halfrond, kun je hier gewoon gaan wandelen. Want hoewel pinguïns gevaarlijk kunnen ogen, redden ze het toch niet bij IJsberen qua deadly force zeg maar. Als je aan land stapt volgt een korte briefing waarin de boodschap feitelijk is dat je over uiterlijk twee en een half uur terug moet zijn en je binnen het door de gidsen afgebakende gebied moet blijven.

Gelukkig is dat gebied flink groot, dus kun je goed je gang gaan. Tussen de hier zeer algemene Gentoo Penguins zit één enkele Stormbandpinguïn (Chinstrap Penguin) op het strand. Gids Arjen gaat er met zijn volle 2 meter en 3 millimeter op respectabele afstand achter liggen om het dier te fotograferen en van dat tafereel maak ik dan weer een foto. Het zou me niet verbazen als zijn Facebook profielfoto binnenkort uit hemzelf en een anonieme Stormbandpinguïn bestaat….

Hoger op de heuvel ligt nog een dik pak sneeuw en daar parkeer ik mezelf met een paar andere passagiers. Want hoewel het niet de bedoeling is om dichter dan 5 meter bij de pinguïns te komen, blijkt uit de praktijk dat veel pinguïns nou niet bepaald over een timmermansoog beschikken; ze komen geregeld dichterbij dan de toegestane 5 meter. Veel dichterbij. Zo dichtbij zelfs dat ze soms bijna over je laarzen lopen, maar meestal buigen ze dan op het allerlaatste moment af.

Interessant detail: als je gaat liggen op de sneeuw, languit, en je beweegt je een minuut of wat helemaal niet, dan voel je regelmatig een klein rukje aan je kleding. Dat zijn de Zuidpooljagers die even met hun snavel aan je jas trekken om te zien of je nog wel leeft. Mocht je daar niet op reageren, dan volgt een harde ruk en dan is het echt zaak om wel te reageren, anders duiken die hondsbrutale jagers bovenop je omdat ze denken dat je dood bent. En verschil maken tussen een dode vogel of een dood mens doen die jagers niet. Eten is eten.

De middag wordt gebruikt om richting het noorden te varen. In één van de baaien zitten traditioneel veel Bultruggen en die willen we wel zien. Dat lukt. Erg goed zelfs, want over de loop van de middag zien we er naar schatting 200. Sommige ver weg, maar sommige zó dichtbij dat de kapitein letterlijk de koers van het schip moet verleggen om geen Bultrug op de boeg te spietsen.

Morgenochtend onze laatste landing van deze reis, in de Aitcho eilandengroep.

Vanaf het Antarctisch Schiereiland,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 16 maart 2017