Na Peter I Island achter ons te hebben gelaten, zijn we op weg naar bijna alweer het laatste deel van deze reis, het Antarctisch Schiereiland. De afstanden hier zijn bizar groot en de snelheid waarmee het schip vaart laat zich prima vergelijken met een gemiddelde snelheid tijdens een fietstochtje in het voorjaar, ongeveer 20 kilometer per uur.

Als je dan 600 kilometer tussen plek A en plek B moet varen, duurt dat gewoon even. Om nog maar te zwijgen van de 3200 kilometer tussen McMurdo en Peter I Island die we eerder moesten overbruggen. Dat is grofweg van Amsterdam naar Madrid. En terug. Op de fiets. Duurt dus even.

Inmiddels zijn we redelijk in de buurt van het Schiereiland, waar we plannen aan te komen in het meer zuidelijke deel van het vaker door toeristen bezochte deel van Antarctica. Onze eerste landing is waarschijnlijk Vernadsky Station, een Oekraïens onderzoeksstation. De Oekraïners hebben het in de jaren ’90 voor het symbolische bedrag van 1 Engelse Pond van de Engelsen overgenomen voor wie het station te oud werd. Volgens het Antarctic Treaty moet alles wat je op Antarctica bouwt, bij het verlaten ook weer worden meegenomen.

Voor de Engelsen was het van de hand doen van het station, zelfs voor een symbolisch bedrag, dus goedkoper dan alles verantwoord afvoeren. Voor de Oekraïners was het een goedkope manier om aan een onderzoeksstation te komen. Iedereen blij. Volledig onzinnig, maar wel gerelateerd weetje: in 2008 was ik voor het eerst bij Vernadsky Station (voor de kenners: toen maakten ze nog zelf wodka op het station, inmiddels mag dat niet meer. Wat overigens niet per se wil zeggen dat het ook niet gebeurt, maar dit terzijde). Een leuke souvenir was een schouderpatch van het station om op je jas te naaien, samen met wat andere “honour badges” van andere reizen.

In 2013 was ik met de groep de de Atlantic Odyssey van Ushuaia naar de Kaapverden ging doen, op het vliegveld van Buenos Aires, wachtend op onze vlucht naar Ushuaia, toen ik op mijn schouder geklopt werd door een wildvreemde man die in het Russisch een heel verhaal tegen me afstak. Ik begreep er geen snars van, maar even later kwam de man terug met een boek dat hij me aanbood. Dit keer geen Wachttoren of Hare Krishna materiaal, nee, de man had een boek, in het Russisch, over Vernadsky Station. Het bleek dat we samen met de nieuwe groep onderzoekers die aan hun jaar op Antarctica gingen beginnen in hetzelfde vliegtuig zaten. Deze mannen gingen een jaar op Vernadsky werken en zagen mijn schouderpatch en vroegen zich af of ik er ook heen zou gaan.

Zoals gezegd, een volledig onzinnig weetje, maar ik heb een soort van band met de Oekraïners op Antarctica. De vraag is natuurlijk of zij dat ook zo zien. Waarschijnlijk ben ik gewoon de zoveelste toerist om je wodka aan te verkopen….

Vanuit de Bellingshausen Sea, op weg naar het Antarctisch Schiereiland,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 13 maart 2017