Het is op dit moment de avond na de ochtend dat we bij Peter I aankwamen, of eigenlijk de avond na de middag dat we aankwamen. De weg ernaartoe werd gekenmerkt door regen, aantrekkende wind, mist en grauwigheid buiten. Niets raars aan overigens, dat komt hier af en toe voor. De vorige reis (de reis die wij doen, maar dan in omgekeerde volgorde, dus van Argentinië naar Nieuw Zeeland) had zoveel ijs in de omgeving dat ze niet eens in de buurt van Peter I gekomen zijn.

Wij zijn dat wel. Op weg ernaartoe kwamen er langzaamaan meer vogels. Wat Blue Petrels, wat Southern Fulmars, een enkele Wenkbrauwalbatros, een paar Bultruggen (inderdaad dat zijn geen vogels, maar ze passen prima in dit rijtje), nog wat Bultruggen, en dan, als we in de buurt van Peter I komen, tapijten vol Southern Fulmars. Honderden en nog eens honderden zaten op het water en vlogen op als de buurt in de buurt kwam, behoorlijk spectaculair.

Uiteindelijk zijn we op een meter of 500 van Peter I uitgekomen, dichterbij dorst de kapitein niet. De zeekaarten in deze regio zijn niet allemaal even betrouwbaar en als het schip hier aan de grond loopt duurt het wel een paar dagen voor we gered worden….

De wind was aangetrokken tot bij vlagen kracht 9. Geen kans op een helikoptervlucht naar het eiland en ook de zodiacs trekken dit niet. Na wat manoeuvreerwerk van de kapitein vonden we de beschutting van het eiland en kwam er zowaar de mededeling dat we de zodiacs in konden. Zou het dan toch?

Eerder vandaag had men ons voorgerekend dat er niet meer dan 1500 mensen voet op dit eiland hebben gezet. Ooit. Waarschijnlijk ligt dit aantal dichter bij de 1000, maar veel zijn het er in ieder geval niet. Met wat geluk zouden wij daar een man of 100 aan toe kunnen voegen. Snel aangekleed, reddingsvest aan en in de rij voor de zodiac. Maar nog voordat de eerste passagiers ingestapt waren, werd het geheel al afgeblazen. De wind was weer wat meer zijn best aan het doen en zat weer tegen windkracht 7 aan. Onverantwoord om dan in een klein rubberbootje te stappen.

Inmiddels weten we dat we ook morgen niet aan land zullen gaan. De weersverwachting is zodanig matig dat de kans dat we morgen iets kunnen verwachten erg klein is. We laten Peter I achter ons en zijn inmiddels op weg naar het volgende hoogtepunt van de reis: het Antarctisch Schiereiland.

Voor wat het waard is: de wolken trokken even weg bij Peter I Island vanmiddag. Een fantastische, volledige, dubbele regenboog verscheen en we hebben een prachtig uitzicht op een zeer ruig en onbekend stuk rots in de Zuidelijke Oceaan gehad. Een blik die maar weinig mensen ooit hebben gehad, of ooit zullen krijgen.

Vanuit de Bellingshausen Sea, op weg naar het Antarctisch Schiereiland,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 11 maart 2017