Het is zo ver, we zijn er: aan land op Antarctica! Na twee mislukte pogingen (er lag steeds te veel ijs voor de kust) is het bij de derde poging wel raak. Iets met scheepsrecht of zo.

We zitten inmiddels in Terranova Bay, diep in het zuiden, ongeveer 74 graden Zuiderbreedte. Rond Terranova Bay zijn verschillende onderzoeksstations van verschillende landen.

Het bekendste station is het Italiaanse station, niet in het minst om het feit dat je hier de beste Espresso van Antarctica schijnt te kunnen krijgen. Schijnt, want als wij ’s middags aan land gaan, merken we dat de Italianen er niet meer zijn. Het is een zomerbasis en de Antarctische zomer eindigde een week geleden toen alle Italianen huiswaarts keerden. De volgende zomer (die begint hier in november) zullen ze terugkomen.

Het gemis van de Espresso is niet dusdanig groot dat we daar onder lijden. Een kort bezoek aan land is niet alleen prettig om je benen even te kunnen strekken, voor veel mensen is het ook de eerste keer dat ze hier voet aan land kunnen zetten en/of hun zevende continent kunnen bijschrijven.

De landingsplek zelf is met voorsprong de lelijkste plek op Antarctica die ik ooit gezien heb. Hoewel het behoorlijk schoon en opgeruimd is voor een nederzetting, is het wel ingericht op werk en onderzoek en bepaald niet op genieten van de natuur en de omgeving. Wij proberen dat natuurlijk wel en het lukt ons ook, want wat een fantastische omgeving. Deelneemster Alice weet zoals altijd de prachtigste foto’s te maken waardoor we ook als we weer terug aan boord zijn heerlijk kunnen nagenieten.

Bij de basis zelf zitten wat Zuidpooljagers, één enkele Adéliepinguin en welgeteld 11 Weddell Zeehonden die aan land liggen uit te rusten. Niet heel veel dus, daarom ging het eigenlijk meteen door naar een tweede landing, dit keer bij een nabijgelegen Duitse basis. Zo zit je een week aan boord, zo ga je twee keer per middag aan land. De twee Koreaanse passagiers die aan boord zijn, zijn lichtelijk gepikeerd omdat we het Koreaanse station niet aandoen, maar met een Duitse expeditieleider ligt het voor de hand dat we een klein stukje Duitsland in Antarctica met een bezoekje vereren.

In vergelijking met de Italiaanse basis is de Duitse basis netter (uiteraard zou ik bijna zeggen), maar zijn er vooral meer dieren te vinden. Twee Adéliepinguins, wat Zuidpooljagers, een stuk of 20 Weddell Zeehonden, die uitermate relaxt liggen uit te buiken en zich totaal niets van ons aantrekken en zich heel leuk laten fotograferen, en de tweede Keizerspinguïn van de trip.

Eenmaal terug aan boord is de sfeer uitgelaten, volgt er een toast met champagne en is men vooral heel rumoerig. Want iedereen heeft nu natuurlijk het hoogste woord, iedereen is aan land geweest.

Op Antarctica!

Vanaf Antarctica,

Pieter van der Luit

Geplaatst op: 25 februari 2017