De voorbereiding…

Als je dan toch een Arctic groentje bent en je houd een verslag bij dan moet ik jullie misschien ook maar meenemen in mijn voorbereiding. Want ga je voor het eerste naar het Arctische gebied dan zijn er vraagtekens… althans bij mij. Wat kan ik verwachten, wat pak ik in, zijn er must haves die ik mee moet nemen en hoe gaat het allemaal in z’n werk.
Het scheelt dat als je via een reisorganisatie boekt (of zoals in mijn geval werkt) dan is een deel al voorbereid. De vluchten zijn geregeld, ik weet hoe laat ik op de luchthaven moet zijn zondag en als alles meezit, hoe laat ik in de nacht aankom in Longyearbyen.
In de nacht??!?!?! Ja dat klopt, meteen maar een nadeel van deze reis. Logistiek is het niet de meest ideale bestemming om te bezoeken. Maar ja, je moet er iets voor over hebben zullen we maar zeggen…
Met een vlucht via Oslo (en/of Tromso, en/of Kopenhagen), soms met verplichte overnachting, reis je naar Longyearbyen. (heb je al eens geprobeerd dat uit te spreken? Ik heb er inmiddels op geoefend…)

Maar goed, die voorbereiding dus. Vanuit de rederij ontvang je allerlei tips, over verplichte verzekering (minimaal bedrag voor geneeskundige dekking bijvoorbeeld) en kleding.
De mussen vallen van het dak en ik ben aan het zoeken naar mijn handschoenen, muts en thermo kleding. Zo luid het advies dat je ook vooral niet te warm gekleed moet gaan en moet het (in Noorwegen verplicht) tijdens de zodiac trips waterdicht zijn. Dit kan een regenbroek zijn die je over je kleding aantrekt, maar dus wel een belangrijke pak-tip.
Oh en wat kwam ik op die lijst verder nog tegen? Oordoppen (voor als je de hut deelt met een vreemde), bikini (durf ik die Polar Plunch wel aan???) en een USB stick.
Een USB stick hoor ik je denken. Aan boord kun je je foto’s en filmpjes op een computer kwijt zodat andere passagiers deze kunnen downloaden. Maar in mijn geval zal ik vooral het beeldmateriaal van anderen willen downloaden omdat zij met grote zware lenzen meer bereik hebben dan ik.

Inmiddels heb ik onder het bed dus al een stapel met spullen verzameld die in ieder geval in de koffer mee moeten.
Ik heb me ingelezen in het programma. Dat wil zeggen, ik heb gelezen hoe de route is, maar de namen van alle fjorden waar we in gaan kan ik (nu nog) niet onthouden. Mijn ervaring is echter wel dat als je er eenmaal bent geweest de namen ook beter blijven hangen.
De diersoorten die we (vermoedelijk) zullen gaan zien is wat meer concreet. Wat zijn de opvallende kenmerken en wat zijn mijn eigen wensen.
Ga je voor het eerst een type reis als deze maken dan zal de voorbereiding op het gebied van diersoorten vooral afhangen van je eigen interesses. Ik ben door mijn collega’s natuurlijk al een beetje gehersenspoeld en kijk nu ook meer naar vogels dan ik eerder tijdens mijn andere reizen heb gedaan.

Dan nog even over zeeziekte… want ondanks dat mijn gevoeligheid voor zee en golven de afgelopen jaren is afgenomen is het wel iets waar ik nerveus over was altijd. Toch heb ik me door collega reisbegeleiders laten overtuigen. Want we hebben een reisbegeleider die roept altijd dat hij al zeeziek is als hij naar het schip kijkt en toch stapt hij met plezier en vertrouwen al vaker aan boord. Hij heeft veel baat bij een specifieke pleister en dus heb ik deze ook, op recept via de huisarts, besteld. Voorafgaand, 24 uur voordat je aan boord stapt, aan de reis plak je deze achter je oor en dus ga ik dat ook doen. Ik zal jullie later laten weten of het iets voor mij heeft gedaan en of ik tijdens mijn reis het aandurf om de pleister weg te laten. Dit zal ook afhangen van de weersomstandigheden en hoe onrustig het water en ijs is waar we varen.

To be continued….

24 juli, dag 1

Tja, je bent een Arctic groentje of niet, dus moet je alle geneugten van het groen zijn meemaken moeten ze daarboven hebben gedacht. En zo geschiedde….
Want na een vertraging op Schiphol (overigens de zogeheten timeslot op Schiphol werkt erg goed, de kleine rij die er stond kon ik voorbij omdat ik een security tijd had gereserveerd. Wel eerst even bagage inchecken, maar als dat gedaan is….) vertrokken naar de eerste stop Oslo.
De bagage wordt doorgestuurd en dus kon ik zonder te hoeven sjouwen met bagage gaan rennen, want met de mededeling dat de ‘final call’ al is geweest werd ik de luchthaven opgestuurd.
Als allerlaatste kwam ik aan boord voor de eveneens vertraagde vlucht naar Longyearbyen.
Eind goed al goed zou je zeggen…
Aan boord hoor ik een dame roepen dat haar koffer wordt weggereden en dus gaat mijn blik naar rechts en zie uit het raampje dat ook mijn koffer wordt weggevoerd. Ik ben een positief mens en denk, deze kant is vol (er werden ongeveer 40 camera koffers en statieven cases ingeladen) en dus brengen ze mijn koffer naar de andere kant van het toestel.
U voelt ‘m al aankomen? Inderdaad, de koffer kwam juist niet aan.

Met de wetenschap dat je vanaf dat moment nog ongeveer 13 uur de tijd hebt voordat je aan boord van de Plancius mag stappen (het was inmiddels 3 uur ’s nachts) is het spannend, want wanneer komt die koffer dan aan?

Al snel na het aanmelden van mijn ‘delayed bagage’ bij de luchtvaartmaatschappij kreeg ik de mededeling dat mijn koffer op de vlucht zou zitten die zou aankomen om 15.40 uur.
Om 16.00 uur zou ik aan boord moeten gaan, met rek naar 17.00 uur.
Dus als deze vlucht wel op tijd zou aankomen, komt het vast goed.
Ik heb dus de shuttle service in Longyearbyen goed kunnen testen, want meerdere keren heb ik deze van de luchthaven naar het centrum en vice versa genomen.
Een prima service!

Alsnog werd het eind goed, al goed, want om 16.15 lag daar deze verlossende (mijn koffer leek nog nooit zo mooi) koffer op de band en mocht ik met een zojuist aangekomen meneer mee in de taxi om uit te stappen in de haven.
Overigens was niet iedereen zo gelukkig, één van de mede passagiers van Inezia Tours heeft haar koffer niet op tijd gekregen en heeft dus nog wat inkopen gedaan in het centrum bij zoals dat hier heet winkelcentrum ‘Butiken’.
Voor een outdoor liefhebber snoepwinkels, dus maar goed dat ik daar niet hoefde te gaan shoppen.

Na aankomst aan boord worden we welkom geheten door de Expeditieleider Christoph en krijgen we de eerste, zeer welkome informatie.
Aan boord zitten we met een internationaal gezelschap, waarvan dit keer de helft Chinezen.
Verder reizen we met Belgen, Spanjaarden, Nederlanders, Engelsen, Fransen, Denen, Schotten en vast nog veel meer nationaliteiten die ik nog niet heb ontdekt.
Het expeditieteam wordt voorgesteld en we komen te weten dat we deze komende 10 dagen in goede handen zijn van specialisten op verschillende vlakken, zoals zeezoogdieren, vogels, ijs en rotsen en zullen we in de watten worden gelegd door de hotelmanager en het team.

Natuurlijk gaan we, met alle 110 passagiers aan boord, verder voor de ‘safety drill’. Een verplichte doorloop van wat ons te doen staan in geval van calamiteit. Waar liggen de life vesten en hoe komen we bij de reddingsboten.
Het is maar goed dat we die onaangename life vests niet nodig hebbe, althans daar gaan we voor het gemak maar even van uit, want je kunt er nauwelijks in bewegen.

We worden nog getrakteerd op een cocktail na kennis te hebben gemaakt met de kapitein en dan is het alweer tijd voor het diner.

Oh en ondertussen zijn we gaan varen, had ik dat al geschreven???

Heel eerlijk gezegd ben ik na het diner snel naar buiten gegaan. Het eten was lekker hoor, zoals ik al vooraf van de collega’s had begrepen ga ik de komende 10 dagen niets te kort komen op culinair gebied, maar ik wil naar buiten!

En daar, aan dek, met een stevige wind in mijn gezicht sta ik met een handje vol andere buitenmensen naar ik vermoed, zal ik de komende dagen veel zijn.
Want meteen nadat ik mijn verrekijker heb omgehangen en goed en wel ben gaan kijken, zie ik de eerste blow.
Het is ver weg, maar het wakkert meteen mijn nieuwsgierigheid naar meer aan. Helaas hebben we op een paar blows en heel ver weg een vin niet kunnen ontdekken wat het was, nog 9 dagen te gaan.
Een eerste Papegaaiduiker vliegt voorbij en ook een klein groepje Kortbekzeekoeten vliegt netjes in een soort Sound of Music rijtje achter elkaar aan.

Morgen gaan we een eerste excursie ondernemen en hopen we van boord te kunnen gaan bij Ny Alesund, alwaar wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan.
Dus gaan we nu nog even laarzen passen, misschien nog even een kleine toast op een veilige eerste dag en aankomst (met koffer in mijn geval) en dan  ga ik stiekem toch nog even naar boven… die wind voelt best lekker….

To be continued….

25 juli, dag 2

Wauw, wauw, wauw! IJs, ijs, ijs….

Wakker worden en dan de eerste ijsschotsen zien drijven, dat heeft echt wel iets heel speciaals.
Vannacht was even wennen, dat moet ik wel eerlijk bekennen. De boot beweegt natuurlijk, we wilen ergens komen, maar dat is ook wel even wennen als je in bed ligt.
Niemand van mijn medereizigers heeft last van zeeziekte, het water is erg kalm en dus val ik rustig in slaap.
Af en toe tussendoor wakker worden en je dan toch meteen afvragen hoe laat het is, want het is licht…
Vlak voor de wake up call van Christoph met zijn ‘Goodmorning, goodmorning, met Frans accent ben ik al wakker en kan ik niet wachten om naar buiten te gaan.
Meteen horen we dat het vandaag 8 graden (!!!) is en weinig wind. Dat belooft veel goeds voor onze eerste zodiac excursie.

De ochtend krijgen we een verplichte lezing, over hoe gebruik te maken van de zodiac, hoe stap je in, hoe beweeg je aan boord en hoe helpen we elkaar.
De sailor grip wordt kort geoefend en we zijn er klaar voor.
Het expeditie team neemt ons nog mee in een verhaal over de ijsberen en hoe zowel wij veilig zijn - maar vooral ook – hoe zij veilig zijn voor ons.

In Kongsfjord hebben we een eerste kennismaking met de ijsschotsen, de gletsjer wanden en het natuurgeweld dat ijs heet.
Voor onze neus breekt een enorm stuk ijs af en wat voelen we ons dan klein…
Het geluid en de golven die dit teweeg brengt, INDRUKWEKKEND!
En dit is nog maar onze eerste ochtend.

Aan boord wederom de bevestiging dat we de komende dagen veel lekkers te eten gaan krijgen.

Vanmiddag bezoeken we Ny Alesund, het wetenschappelijke station.
Helaas worden de woorden van onze expeditieleider bevestigd als blijkt dat mist binnen ongeveer 2 minuten om ons heen kan grijpen en zien we de kustlijnen waar we net nog van genoten niet meer.
De expeditie crew gaan op onderzoek uit om te kijken hoe het zicht in Ny Alesund is en of we veilig kunnen landen.
Voor onze reisbegeleider Christian, die toch al veel van deze regio heeft gezien een grote wens. Maar helaas wordt hij, net als de rest van onze medereizigers, teleurgesteld en wordt het niet veilig geacht van boord te gaan daar we minder dan 200 meter zicht hebben.

En dus zullen we gaan vertrekken uit Kongsfjord, misschien dat we onderweg nog iets kunnen doen, een zodiac trip als het weer beter is, maar vooralsnog zit ik hier niet slecht hoor…
Aan dek, met mijn laptop op schoot, dit verhaal te typen.
Jammer van het gebrek aan uitzicht, maar ja dan zou ik niet op m’n scherm kunnen kijken…

En toen, laat in de avond (eerder hadden we geen online signaal omdat we binnen 20 km van Ny Alesund geen wifi of signaal mogen gebruiken ivm wetenschappelijk onderzoek) zit ik in mijn hut en kan alleen maar zeggen dat we vandaag zijn verwend!
We zijn niet alleen verwend, ik vrees met grote vrezen dat we voor de rest van ons leven zijn VERPEST! Bij deze heeft de wereldbevolking er 100 personen bij die voor de rest van hun leven zijn verandert.
In plaats van ons bezoek aan Ny Alesund vanmiddag zijn we terug in Kongsfjord een zodiac cruise gaan maken. De zon schijnt en de condities zijn geweldig. Alle 100 passagier worden weer geholopen om in de zodiac te komen en we varen dichter naar de kust.
Hier hebben we zicht op een aantal vogel kolonies, maar we horen ook al snel dat er een Spitsbergen rendier is gezien.
Helaas duikt deze net achter een rots en dus is het de vraag of we deze nog zullen gaan zien. Toch hebben we geluk en voor velen van ons is het de eerste kennismaking met het Spitsbergen Rendier. Lager op poten dan de grote broer zoals we deze wellicht van elders in Scandinavië kennen.
Even verderop zwemmen twee vrouwtjes Eidereenden met kleintjes en kijken we vooral daar naar als iemand in de onze zodiac een Poolvos ontdekt. Bijna onmogelijk te zien daar deze zo mooi meekleurt met de omgeving. Zeker 10 minuten hebben we de kans om deze (het zijn er twee) dieren te volgen en te zien hoe zij op zoek zijn naar eieren.

Ik schreef het al, we zijn dus echt verwend vanmiddag.
Een heerlijk alternatief voor de landing die we niet konden maken. Veiligheid gaat voor en op deze manier zullen velen hier geen moeite mee hebben gehad.

Tijdens de recap bespreken we de dag, wat hebben we allemaal gezien, zoals Dikbekzeekoeten, Kleine Alk, Grote Burgemeester, Pappegaaiduiker, Drieteenmeeuw, Poolvos, Spitsbergen Rendier en Minke Whale (help me even, is dat de Gewone Vinvis??)

Vanavond nog meer verwennerij omdat de chef ons een heerlijke lams curry serveert, die we nog maar net op hebben, sommigen zelfs niet eens… maar dan JACKPOT!
Ik kan je verklappen, ik heb de zaal niet zien leeglopen want toen Christophe, de expeditieleider een mededeling tijdens het diner ging doen wist ik al hoe laat het was….. Het was de hoogste tijd om naar de hut te rennen om jas en verrekijker te halen.
Toen ik in de gang hoorde dat hij allereerst zei dat we niet met deuren moesten slaan werd mijn hoop nog groter….
Er is een IJSBEER gezien! Oh jongens, ik zou bijna een Olympisch Record gangen rennen gehaald hebben….
Nou ja, misschien overdrijf ik iets, maar voor mij was het bijna een soort tranen momentje. Niet perse omdat ik nu niet meer de enige op kantoor bij Inzie Tours ben die geen ijsbeer heeft gezien, maar vooral omdat dit de hoop is voor een reis als deze.
Wat een GEWELDIGE ERVARING! Langs de kust stond een vrouwtje ijsbeer heerlijk de dineren en nam iets meer tijd dan wij dit hebben genomen vanavond. Al die tijd kregen wij om vanaf de verschillende dekken dit gade te slaan.
Op de Plancius is voldoende ruimte om allemaal een goede plek te hebben en zonder dringen deze bijzondere dieren te kunnen aanschouwen.

Onze dag kan niet meer stuk… Oh en dat halve glaasje wijn die is blijven staan in het restaurant… Die hebben we onszelf later nog maar laten inschenken in de bar.
Nu, met lekkere rozige wangen de laatste letters schrijven en dan proberen de slaap te vatten, want het blijft toch wel gek, het is middennacht en nog volledig licht….

To be continued….

26 juli, dag 3

Na de overweldigende dag gisteren heeft iedereen goed geslapen, de wake up call van Christoph “Goodmorning expeditioners, goodmorning!” komt heerlijk op tijd, vlak daarvoor ontwaak ik en zie dat de zon schijnt en de wolken optrekken.
Klaar voor weer een nieuwe dag.

We zijn in Raudfjorden vandaag. Dit is het gebied waar Willm Barentz aangekomen zou zijn, het gebied waardoor Spitsbergen Spitsbergen heet, want je raadt het al… Spitse bergen. Eén van deze bergen kunnen we vanmorgen gaan verkennen.
We zitten tussen 79 en 80 raden noorderbreedte.
We stappen in de zodiac en mogen aan land.
We maken een zogeheten ‘wet landing’ dat wil zeggen met de pootjes in het water.
Gelukkig hebben we allemaal de waterdichte boots van Oceanwide aan en kunnen we zonder natte voeten verder.
Die laarzen is overigens iets waar ik vaker vragen over krijg. Moet je die nou op je eigen maat aanvragen of groter, zitten ze lekker, zijn ze warm, hoe hoog zijn ze, etc.””
Nou ik kan je vertellen, ze zitten lekker warm (na de wandeling mochten de sokken te drogen, of is dat teveel info?), ze zijn zeker waterdicht en ze zijn stevig genoeg en comfortabel om te dienen als wandel boots.

Na de landing wordt de groep ingedeeld in drieën, de relax groep die lekker over het ‘strand’ kan verkennen, de middel snelle groep die iets verder willen lopen en de snelle groep die de berg wil gaan beklimmen.
Ik sluit me aan bij de laatste groep, want ik heb het gevoel dat ik iets te compenseren heb na al dat lekkere eten van de eerste paar dagen.
We zijn ongeveer een uur aan het wandelen en worden beloond met een geweldig uitzicht over Raudfjorden en boven aangekomen heeft niemand meer zijn/haar jas aan en hebben we het ‘lekker’ warm.
Alles bij elkaar hebben we bijna 2 uur gelopen en genoten van het prachtige weer en omgeving.
Nu hebben we dat bord pasta aan bord echt verdiend.

Vanmiddag maken we nog een zodiac cruise, maar…. As we speak trekt het helemaal dicht, de vraag is of het zin heeft om te gaan varen want we zien geen hand voor ogen.
Uiteindelijk na uitstel toch geen afstel. We mogen verderop toch mee op zodiac cruise en varen dichter naar de Raudfjorden Breen, de gletsjers van het ‘Rode Fjord’.
Het blijft toch indrukwekkend om dat ijs te zien, van ver weg lijkt het een beetje ijs maar zodra je dichterbij komt is het een enorme muur van ijsblauw en wit ijs, verschillende formaties en af en toe hoor je het kraken.
Heel kort kunnen we nog even de benen strekken op een prachtig stuk strand.
Ook hier ‘safety first’ en de dames en heren van de crew lopen voor en achter met geweren ter bescherming van zowel onszelf als de ijsberen.

Vanaf de zodiac zien we vooral verschillende vogels, zoals de Grote Burgermeester, de Dikbekzeekoet, de Eider eend en sommige zien een Baardrob naast de zodiac.
De temperatuur is flink gezakt en de wind steekt de kop op, terug aan boord en lekker een kop warme choco of koffie terwijl we de dag met de crew afsluiten tijdens de dagelijkse recap.

Voor morgen is het plan om door te brengen in het pakijs, gaan we over de grens van 80 graden noorderbreedte en komen we dus echt in het leefgebied van de ijsbeer. Zijn we weer zo gelukkig? Ik houd jullie op de hoogte!

To be continued….

27 juli, dag 4

Het is 07.45 uur. Goodmorning expeditioners, goodmorning. Vandaag is het 4 graden en we varen nu in het pakijs. Door het raampje zien we de eerste grote ijsschotsen drijven en we verwachten een dag met veel ‘oe’s’ en ‘aa’s’.

Maar voordat we de dag beginnen komen we nog even terug op de melding van vannacht. Om 01.00 uur werden we gewekt waarbij de melding te horen is dat er een vreemde waarneming is gedaan, een dode butskop drijft naast de boot en een bonte verzameling vogels doet zich hieraan te goed. Enkele mensen laten zich door de melding overhalen om uit bed te komen en staan aan dek. Mooi om te zien dat de Ivoormeeuw met rust werd gelaten door alle andere vogels, zoals de Kleine Jager, Noordse Stern en Dikbekzeekoeten.
De huid van de walvis is er al helemaal afgegeten en we kunnen goed zien hoe enorm deze dieren zijn.

Het is niet helemaal helder vandaag en het miezert een beetje, het is koud buiten maar de omgeving en het gebrek aan geluid behalve het soms krakende ijs is indrukwekkend.
De kapitein voert ons tussen het ijs door en ik kan niet anders zeggen dan dat dit alle vooraf vertelde verhalen waar maakt.
Ik kreeg regelmatig de vraag of het niet saai is aan boord? NEE is het gemakkelijke antwoord, maar zeker ook de waarheid.
Maar wat doe je dan zo’n hele dag. Geloof me als ik zeg dat er altijd iets te zien is, dat de omgeving uitnodigt om steeds aan dek te staan. Er ontstaan aan dek soms leuke gesprekken, over welke reizen mensen al hebben gemaakt of wat staat er nog op het verlanglijstje, maar dan…. Dan ineens duikt er weer iets weg in het water, even opletten mensen… wat was dat?

Vlak na de lunch komt er geluid uit het omroep systeem. Dear expeditioners, please do not slam the doors… en ik ben al aan het rennen, want dergelijke meldingen betekenen over het algemeen iets groots, zal het weer een ijsbeer zijn?
Eerst nog wat ver, maar het dier lijkt nieuwsgierig en komt steeds dichter naar de boot. Zelfs zonder enorme telelens kunnen we de ijsbeer vastleggen. Ook de expeditie crew heeft nog niet vaak een ijsbeer zo dichtbij de boot gezien.
De kapitein manoeuvreert de boot zo dat de ijsbeer hier geen last van heeft en zelfs als deze zich lijkt te verstoppen krijgen we door het draaien van de boot weer de kans om deze te zien vanaf de andere kant.
Dit soort belevenissen zijn uniek en je voelt de kou (bijna) niet meer.

De middag nuttigen we allemaal iets lekkers uit de koffie corner, we kletsen wat met medepassagiers, sommige mensen leggen een kaartje, velen staan zoals ik vooral aan dek. Trotseren we de kou.
Er wordt aangekondigd dat Koen een lezing zal geven over het pakijs. Ook dit ervaar ik echt als meerwaarde van een reis als deze, je leert echt iets over de omgeving waar we ons begeven.
Vlak voordat Koen zou gaan beginnen gaat weer het omroepsysteem, er is wederom een ijsbeer gezien en er staat iets te gebeuren van velen van ons, zelfs niet op National Geographic, nog nooit hebben gezien of zullen zien.
Ook nu komt de ijsbeer steeds dichterbij en laat zich met alle rust op de gevoelige plaat vast leggen.
Hij lijkt er genoeg van te hebben en loopt weg van de boot, maar dan ineens….

Hij draait eerst zijn hoofd om, kijkt naar het water en begint te rennen.
Dan zie ik het, er zwemt een zeehond en voor we er erg in hebben zijn we (bijna) allemaal getuige van een live ‘kill’ want de ijsbeer heeft beet. Hij duikt efficiënt op de precies de juiste plek, komt omhoog met de zeehond in z’n bek en klimt met het dier in z’n bek weer op de kant.
Een bloedspoor achterlatend lijkt de ijsbeer een veiligere plek te zoeken om z’n prooi veilig te stellen voor 110 paar ogen.
Nog lange tijd kijken we de ijsbeer na en wij raken er niet over uitgesproken.

In de recap vandaag bespreken we natuurlijk deze bijzondere waarneming en er wordt nogmaals herhaald hoe bijzonder dit is wat we hebben gezien. De Expeditieleider doet dit 12 jaar en heeft dit nu voor een tweede keer meegemaakt. De officieren op de brug zagen dit voor het eerst.

Ook komt ter sprake wat we morgen gaan doen, althans willen proberen te gaan doen, want de landing die we vandaag op het ijs wilden maken ging niet door vanwege een ijsbeer, wat een straf 😉

To be continued…

28 juli, dag 5

Goodmorning, Goodmorning dear Expeditioners,
Drie ijsberen en een ijslanding, it’s a hard life!

We liggen nog steeds in het pakijs en varen boven 80 graden Noorderbreedte.
We gaan op zoek naar een plek om mogelijk op het ijs een landing te maken?

En dan, in de Arctic lopen dingen wel eens anders….
Net de laatste hap van het ontbijt naar binnen en dan gaat het inmiddels bekende belletje… Ding dong, ladies and gentlemen, dear Expeditioners, please do not slam doors…. En weg ben ik alweer.
Inmiddels iets meer ervaren haal ik toch eerst mijn jas, camera en verrekijker want gisteren heb ik lange tijd nodig gehad om op te warmen.
Als je eenmaal aan dek staat om zoiets bijzonders als een ijsbeer te zien wil je niet meer naar binnen, dan maar een beetje kou lijden.

Dus met jas en verrekijker sta ik aan dek en meteen wordt duidelijk dat we te maken hebben met een nieuwsgierige ijsbeer.
Hij, of zij, want dat is lastig te zien bij ijsberen, ligt lekker rustig op een stuk ijs en steekt zo nu en dan de neus in de lucht… Wat ruik ik daar, zijn het mensen, is het de geur van croissants of koffie?

Iets later worden wij weer in de watten gelegd. De zon schijnt, de ijsplaten zien er schitterend uit met wit en fel blauw. En dan komt de ijsbeer dichterbij.
Een hoop geklaag van mensen die balen dat ze een te grote lens op hun camera hebben, want op nauwelijks 3 meter van de boot loopt onze nieuwe vriend langs.
Hij lijkt er plezier in de hebben om te poseren en iedereen krijgt de kans om foto’s en video’s te maken.
We zien hoe de ijsbeer voor ons in het water springt om naar het volgende ijsschots te springen. Wij zijn beland in een film van David Attenborough….

Wanneer we een landing gaan maken is niet duidelijk, want met het geluk wat wij hebben van ijsberen om ons heen lijkt het niet veilig om met 100 personen op het ijs te gaan….

De ochtend is nog niet voorbij of het volgende belletje gaat alweer, klinkt het al blasé?
Er is weer een ijsbeer te zien, dit keer wat verder weg, maar ik voel me echt als een kind in een snoepwinkel. Het is overweldigend!
Er worden aan dek al grappen gemaakt, dat we nu wel vinden dat we een ijsbeer met kleintjes hebben verdiend….
Of het is tijd voor de walvissen. Ach je, we kunnen bij Inezia Tours veel organiseren, tot nu toe lukte het aardig, maar een ijsbeer met kleintjes… we zullen zien .;)

En zelfs als je denkt dat het nu echt tijd is voor lunch worden we wederom opgeroepen om te komen kijken naar de ijsbeer nummer drie van vandaag. We kunnen rustig stellen dat we hier te maken hebben met een groep hele gelukkige mensen.

Inmiddels zijn we wat verder gevaren en liggen we hier iets verder van het dichte ijs af, waardoor de kans op ijsberen verkleint. Er wordt door de crew op dit moment een landing op het ijs gemaakt om te beoordelen of het voor een groep veilig is om te landen.
En dus… we wachten het af…

Hoe groot is de kans dat je in je leven op bijna 81 graden noorderbreedte op een ijsschots zult staan?
Nou ik kan ‘m afvinken… natuurlijk kun je je afvragen wat het doel is, wat is de lol ervan… maar het voelde wel echt speciaal. We hebben een korte zodiac rit te gaan om met grote snelheid de zodiac op het ijs te ‘parkeren’.
Iedereen maakt van de gelegenheid gebruik om foto’s te maken en het uitzicht op ons tijdelijke huis van deze week is ook niet misselijk.
Wat een bofkonten zijn wij, dat we met dit prachtige weer hier mogen vertoeven!

29 juli, dag 6

Inmiddels zijn we weer bezig met onze terugreis, dat wil zeggen we zakken af naar het zuiden, de temperatuur loopt weer op en we zien minder ijs.
Aangekomen op ongeveer 79 graden noorderbreedte liggen we deze ochtend voor anker voor Alkefjellet, de vogelrots. Het is een graad of 8 buiten en we hebben goed zicht.
We zullen vandaag twee zodiac tours doen.

Heb je wel eens het idee gehad dat je veel vogels bij elkaar gezien hebt? Doe dit dan keer minimaal 1000 en dan heb je wellicht het beeld van wat wij hebben gezien.
Naar verluidt zitten er op deze rotsen 120000 Dikbekzeekoeten bij elkaar.
Ze zitten op rijtjes, met hun rug naar ons toe, beschermen de eieren of kleintjes tegen ons als pottenkijkers.
Maar nog veel meer moeten ze worden bescherm tegen de meeuwen en Poolvossen.
Wij hebben een drietal Poolvossen gezien en aan het einde van onze zodiac tour kregen we zelfs een showtje van één van de Poolvossen die echt naar de waterkant leek te zijn gekomen om te poseren.
Als iemand in de zodiac een Poolvos gezien heeft kan het gerust nog een kwartier duren voordat iedereen in de boot het ziet, want ze zijn zo klein en goed gecamoufleerd.

De Poolvos heeft in de zomer een vacht van licht- en donkerbruin, met grijs. De winter is de vacht geheel wit en dus kan het zich steeds goed verstoppen.

Vanmiddag bezoeken we een strand waar een grote groep Walrussen zou moeten liggen.
Onderweg kregen we een bonus, want wederom mag onze groep verder tellen en hebben we ook vandaag weer twee ijsberen gezien. Beide enorm groot en vies. Het karkas aan de waterkant verraad waarom ze zo vies en vooral lui zijn.
De twee ijsberen liggen erbij zoals wij ons af en toe aan boord ook voelen; after diner dip, of after lunch zoals je wilt…

Hierna bezoeken we de Walrussen bij Ardneset. Een groep van ongeveer 40 Walrussen liggen op, tegen en onder elkaar. Nieuwsgierig als ze zijn komen sommigen erg dicht naar de zodiac toe.

Helaas trekt de lucht weer langzaam dicht en ik ben benieuwd of we de BBQ nog kunnen laten plaatsvinden aan dek.

Brrr… het was ijskoud op dek 3, maar zoiets unieks heb ik nog nooit meegemaakt.
De keuken brigade had een super verzorgde BBQ voorbereid en lekker warm aangekleed hebben we genoten van het eten buiten aan dek, met uitzicht op de voorbij drijvende ijsschotsen.
Maar ons geluk was nog niet op blijkbaar, want vanavond tijdens het eten (kunnen we nou nooit eens lekker ongestoord ons eten op eten???) voeren we langs een IJsbeer op een ijsschots. Hij vond onze boot toch wat groot denk ik, dus we kregen ook nog de kans om zijn zeer sterke zwemkunsten te zien, Pieter van de Hogenband is er niets bij.
Later ook nog verschillende Walrussen op het ijs. En dan te bedenken dat wij lekker zaten te eten.

Na het eten nog een dansje aan dek gevolgd door het aanschouwen van een karaoke optreden van onze Chinese vrienden aan boord. Het was hilarisch.

Morgen staat ons een mooi programma, met hopelijk twee landingen te wachten… We shall see.
We moeten ‘expedition flexible’ zijn…
To be continued….

30 juli, dag 7

Vanmorgen worden we wakker op 79 graden noorderbreedte en hebben we het ijs, zoals het er nu uitziet definitief achter ons gelaten.
We zullen vandaag twee landingen gaan maken.
De eerste is een landing op de toendra.
Meteen bij aankomst zien we al dat er 6 Spitsbergen Rendieren staan.
Het grote voordeel van deze toendra is dat het vlak is, hierdoor hebben we goed zicht.
Het geluid van de kolonie Drieteenmeeuwen is constant en geeft een soort geruststellende ruis.

Ons geluk is nog niet op, want we hebben op een aantal meter van ons een viertal Poolvossen en de jongste van het stel lijkt een soort showtje te geven, paradeert aan ons voorbij en trekt zich niets aan van een groep mensen.
We beklimmen daarna de toendra en hebben geweldig uitzicht op de rotsen vol met Drieteenmeeuwen.
We kunnen zelfs de kleintjes overal zien.

Na deze, voor velen zeer welkome en nodige lichaamsbeweging, is het tijd voor een onderdeel waar ik vanaf het inschepen al over heb nagedacht… Want doe ik het wel, of doe ik het niet?
De ‘Polar Plunch’, even dippen in het koude water… en geloof me.. het is VRESELIJK KOUD!
Er mist alleen nog een Unox must, want ik besluit dat dit een kans is die ik toch wil benutten.
Het water is 2 graden en het vergt dus wat moed.
Ik schat in dat ongeveer 20 personen van de groep met ons mee duiken.

Uit het water gekomen lijkt de omgevingstemperatuur zelfs warm. Mijn huis is erg rood geworden, maar het deel waar ik misschien wel het meeste tegen op zag, het terug uit het water komen met wind en dan proberen met een natte huid aankleden… dat viel dus juist mee.
Ik heb dus in bikini op een Arctische toendra gestaan… Mag ik dan toch een beetje trots zijn op mijn moed???

Terug aan boord wacht ons alweer het volgende eet moment. We kunnen genieten van een Arctische burger met frietjes en we varen we verder naar Erdsoya (?)

Bij het aan boord gaan van de zodiacs merken we al dat we de afgelopen dagen zodiac tours voor Dummies hebben gehad. Er staan meer golven en het in en uitstappen is wel degelijk meer uitdaging dan eerder.
Maar we komen aan op het strand. Bij wet is het in Noorwegen toegestaan om Walrussen te benaderen tot 35 meter afstand. We lopen op de grote groep van deze machtige dieren af. Vanuit het water komen sommige nieuwsgierige Walrussen ons bekijken. Het is echt een kwestie van wie kijkt naar wie.
Soms is een Walrus dichterbij wanneer zij ons vanuit het water benaderen, dat mag wel.

De expeditie crew is zeer alert en we zouden door alle geluiden en fotograferen van de Walrussen bijna de twee Spitsbergen Rendieren over het hoofd zien die achter de Trappers huisjes vandaag lopen.
Het zijn er drie, heel erg dichtbij. Ook zij lijken zich weinig van ons aan te trekken, dus we kunnen naar hartenlust, op korte afstand fotograferen.

We maken nog een wandeling op Kapp Lee en bekijken de restanten van wat ooit een jagershuisje van de Pomers is geweest. Zelfs de stenen van de schoorsteen waar de sauna mee gestookt werd zijn nog zichtbaar.

Heerlijk weer even wat beweging in die benen, voordat we weer terug aan boord gaan.
We sluiten de dag af met recap en bespreken de verwachtingen voor morgen.

To be continued…

31 juli, dag 8

Vandaag zakken we verder af naar het zuiden en hopen we weer twee landingen te kunnen maken.
Helaas blijkt bij het ontwaken dat we door moeten varen want de plek waar we aan land zouden gaan voor de verschillende vogels is het erg mistig en kunnen we niet veilig aan land gaan.

We varen door en komen in een baai terecht waar het geweldig zonnig weer is, goed zicht en met 5 graden en windstil kunnen we gaan genieten van een zodiac cruise.
We zien onderweg verschillende Walrussen, de kleine Alk en Gewone Zeekoet.
Ook de Noordse Stern vliegt een aantal keren voorbij.
Over de portofoon komt het bericht van Christoph dat we nog iets langer mogen genieten op het water en zo varen we zeker een uur rond, genietend van het uitzicht op de gletsjer, de eilanden, de Walrussen, de vogels en deze bijzonder aangename ochtend.

Terug aan boord krijgen we het verzoek ons te melden op Deck 7, helemaal boven, op het open dek bij de Brug worden we verrast met een heerlijke warme chocolade melk met naar wens rum en slagroom.
Nog niet eerder heb ik het zo druk gezien op dek 7.
Met dit weer blijft iedereen nog even lekker hangen en praat met elkaar.

Wat me opvalt aan deze reis is dat de grote verscheidenheid aan nationaliteiten echt een meerwaarde is voor deze reis. Iedereen praat met elkaar, de voertaal is Engels, maar er wordt ook Spaans, Italiaans, Vlaams, Duits en Chinees gesproken aan boord.

Vanmiddag hebben we een landing gemaakt bij Boltodden. Hier maken we een wandeling door het drassige mos. Het landschap is weer helemaal anders dan andere eilanden die we hebben gezien.
Al snel zien we in de paar stukken sneeuw die er nog liggen grote voetafdrukken van een ijsbeer. Gelukkig zijn een aantal crew leden al voor ons uit.
We hebben onder de zon een heerlijke wandeling van ongeveer 1,5 uur die we afsluiten bij de rotsen waar de voetstappen van dinosaurussen van 122 miljoen jaar oud te zien zijn.

Later in de avond, tijdens de recap horen er een andere boot voor ons in de ochtend ook had aangelegd bij Boltodden en de groep daar rechtsomkeer heeft moeten maken nadat iedereen aan land was, omdat ze een ijsbeer in de verte zagen.
De kans is natuurlijk erg groot dat de ijsbeer er van door gaat wanneer hij een groep mensen ziet, maar er wordt geen risico genomen.

In de avond spelen we een Arctic quiz en onze groep wordt tweede. Helaas bleken we een specifiek Arctische bloem niet goed op naam te kunnen brengen. Tja je leert veel tijdens deze reis, maar toch nog net niet genoeg blijkbaar 😉

Morgen alweer onze laatste volledige Arctische dag.
To be continued…

1 augustus, dag 9

Vannacht was het wat onrustiger op het water en merkte je echt dat de boot ook meer heen en weer ging.
Ik lag daardoor iets vroeger op bed, tot dat….
Ding dong, er zijn walvissen gespot aan de horizon, dus voor diegene die willen kun je komen kijken aan dek.
Tja, walvissen hadden we nog niet echt gezien, op een paar blows en een kleine vin na.
Dus warme kleren aan en al zwalkend (nee ik had echt niets gedronken, het was ook niet zo ernstig hoor…) aan dek gaan kijken.
Om de boot diverse blows te zien.
Helaas bleven de verschillende walvissen ver weg en bleef het bij de verschillende blows. Wel wat zichtbaar dat het verschillende soorten blows zijn, dus met de nieuw opgedane kennis van hoe de blow van de verschillende walvissen eruit zien kunnen we ervan uit gaan dat we ook verschillende soorten om onze boot hadden.

Vanmorgen aangekomen in Hornsund, maar helaas behoorlijke hoeveelheid mist. En dus verplaatst de kapitein de boot en varen we iets verder waardoor we wel kunnen landen.
Een geweldige wandeling door een landschap wat meer doet denken aan maanlandschap dan wat je vooraf bedenkt bij het Arctische gebied.
Althans, ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik had toch een beeld van veel sneeuw en ijs.

De werkelijkheid is een verscheidenheid van sneeuw, ijs, mos, blubber, rotsen, vele kleuren en de meest fantastische kleuren blauw van zowel het water als het ijs.
Ook hier zien we afdrukken van ijsberen, deze zijn niet vers en dus wanen we ons veilig.

Vandaag alweer onze laatste volledige dag en dus worden ook alle financiële zaken afgehandeld.
We rekenen af en kopen nog de nodige souvenirs aan boord.
Wat moeten we dan nog betalen? De reis is inclusief alle maaltijden, snacks aan boord, koffie, thee, soep en water. Eventuele extra’s, zoals frisdrank of alcohol betalen we nog extra. Dit zijn normale prijzen, zoals wij gewend zijn in Nederlandse horeca.

Vanmiddag, na de lunch bezoeken we een baai genaamd Burgerbukta, voor onze laatste zodiac cruise van deze reis.

Het lijkt erop dat het mooiste voor het laatste bewaard gebleven is want deze baai is werkelijk adembenemend. We varen tussen de hoge bergtoppen (welke tekenend voor West Spitsbergen zijn) door en naderen een hele grote gletsjer. Hoe dichter bij het uiteinde van de baai waar zich de gletsjer bevindt hoe meer we door het ijs varen. Het is jammer dat je met een verhaal geen geluiden kan laten horen, want het getinkel van ijs is zo mooi. Iemand maakte de vergelijking met een glas whisky met ijs.

Hier zien we voor het eerst ook de Kleine Alk, welke in Longyearbyen ook te zien is.
Heel even komt er een ‘call’ vanaf onze zodiac, iemand heeft een IJsbeer gezien, dat zou de nummer 10 zijn. Maar het blijkt ‘wishful thinking’ want het is een gele rots.

We sluiten de dag af met Captain’s cocktail en door middel van een heerlijke memory slide show herbeleven we allemaal nog een laatste keer deze geweldige reis.

2 augustus, dag 10

Aan het einde van deze expeditie cruise kan ik alleen maar concluderen dat het een reis is die ik eenieder gun. Een reis die ook voor een grote doelgroep geschikt is. Het leeftijd verschil aan boord is groot, van jong tot oud kan genieten van deze reis.
Ook moet ik eerlijk zijn, dat ik me ervan bewust ben dat wij wel erg veel geluk hebben gehad met zowel het weer als alle dingen die we hebben gezien. Er zijn reizen in dit gebied van een week waar men 1 of 2 ijsberen ziet, maar dan op 2 kilometer afstand en met een verrekijker mag je blij zijn als je dan een stipje ziet.
Wij hebben tijdens deze reis 9 IJsberen gezien, waarvan de meeste ook op korte afstand. We hebben bezoek van een ijsbeer gehad die werkelijk langs onze boot over het ijs liep en waren zelfs getuige van een jagende ijsbeer die voor onze neus een zeehond te pakken had.
Daarnaast hebben we op zeer korte afstand diverse Poolvossen en Spitsbergen Rendieren gezien.
Allemaal waarnemingen die zeker niet alle reizen gebeuren.

Wij hebben in verhouding weinig walvissen gezien, wat bij sommige reizen weer veel meer is. Ook de voor veel mensen zeer fotogenieke Papegaaiduiker hebben we weinig gezien, een paar zeer korte waarnemingen, vliegend of zwemmend.

Het niveau van verzorging aan boord is UITMUNTEND, ik kan echt met alle zekerheid zeggen dat een ieder zich hier in de watten gelegd zou voelen. Verwacht niet een straat met restaurants en bar en elke avond entertainment, maar de diners zijn zo afwisselend en goed verzorgd dat wij echt in de watten gelegd zijn.
De verschillende lezingen aan boord, elke dag een recap van de dag en een enkele keer een quiz of gewoon een gezellig praatje met de Expeditie staff aan de bar maken deze reis af.

Ik bedank Oceanwide zeer hartelijk voor de goede zorgen. De expeditie crew zorgt er tijdens de reis voor dat iedereen zich op z’n gemak voelt, iedereen iets nieuws leert en vooral ook een ervaringen opdoen die ‘once in a lifetime’ zijn. Ik hoop dat ik met mijn verhaal meer mensen enthousiast kan maken voor deze reis, want hopelijk is het voor mij niet ‘once in a lifetime’. Bij Inezia Tours vertellen we er graag meer over! Ga dit meemaken!!

Desirée Kuperus

• Spreken we elkaar snel?

Meer over Desirée