Dag 1

“Het vertrek naar Spitsbergen”

Woensdag 21 juni 2023

Hoewel Kees ons nog behoorlijk in spanning wist te brengen en slechts na een onnavolgbare eindsprint alsnog net op tijd op Schiphol belandde, kunnen we spreken van een behoorlijk rimpelloze reis van Amsterdam (of Brussel) naar Longyearbyen. Jos, al een dag eerder aangekomen op Spitsbergen, stuurde tijdens onze reis al enkele mooie plaatjes toe van Koningseiders en zelfs een heuse Slobeend. Dat moet in deze noordelijke contreien een behoorlijke zeldzaamheid zijn…

We landen omstreeks een uur of twee in Longyearbyen, net op tijd om de zonnewende mee te maken. Die vindt dit jaar plaats op 21 juni en wel om 14H58. Heel veel merk je daar uiteraard niet van, maar zeker in vroeger tijden een belangrijk ijkpunt in de jaarcyclus. Onze voorvaderen hebben schitterende bouwwerken gebouwd met volle aandacht voor de zonnewende. Wetenschappers weten vrij zeker dat het Engelse Stonehenge speciaal ontworpen is om samen te vallen met de zonnewende. Als je vanuit de Egyptische Sfinx kijkt, gaat de zon tijdens de zonnewende precies onder tussen de piramiden van Khufu en Khafre. De ceremoniële steen in de Tempel van de Zon (Machu Pichu) wordt door het allereerste licht tijdens de zomerzonnewende verlicht, schijnend door een van de twee vensters van de tempel. Het andere venster is voor de winterzonnewende.

In 240 v.Chr. wist de hoofdbibliothecaris van de grote bibliotheek van Alexandrië, Eratosthenes, de omtrek van de aarde te berekenen aan de hand van de zomerwende. Hij had gehoord over een put in Syene (het huidige Aswan, Egypte) waar de zon op het middaguur van de zonnewende, perfect recht boven stond en er dus geen schaduw werd geworpen. Hij plantte een stok in Alexandrië, mat op hetzelfde moment de hoek van de schaduw (7,2 graden) en wist aan de hand van de afstand tussen Syene en Alexandrië (805 km)  de omtrek van de aarde te berekenen. Voor deze rekensom moet u er wel van uitgaan dat de aarde rond is, dames en heren. Helaas zijn zelfs in deze tijden sommigen daar nog altijd niet van overtuigd -). De rekensom? 805 * 360 / 7.2 = 40.250 km! Bovenbeste kerel, die Eratosthenes, hij kwam toch verdomd dicht in de buurt van de werkelijke omtrek.

De zomerzonnewende dus, maar we zijn nu veel meer gericht op Longyearbyen (een korte wandeling voor een eerste kennismaking) en ons schip de Hondius. Met de zodiac laten we ons om een uurtje of vier inschepen op het schip. Zo’n eerste dag is altijd druk. Je wilt eigenlijk het dek op om rond te kijken, maar eerst wacht een aantal verplichtingen. Je maakt kennis met de expeditie-staf aan boord, proost met de kapitein na zijn welkomstwoordje en je krijgt instructies over veiligheid en wat je aan boord juist niet moet doen en juist wel moet doen.

Pas na 21 uur staan we op het dek. We varen inmiddels vrij westelijk en langzamerhand Isfjorden uit. We passeren Barentszburg, het verlaten Groemant en ook Rijpsburg. Een vrijwel verdwenen nederzetting aan de noordkant van het fjord, waar Nederland in de jaren 20 van de vorige eeuw geprobeerd heeft kolen te winnen.

We zien de eerste vogels! Kleine Alken, Dikbekzeekoeten en mooie noordelijke en dus donkere Noordse Stormvogels vechten om de aandacht. We varen langs Alkhornet aan de monding van het fjord. Een bekende broedplaats van onder meer Papegaaiduikers. We zien meerdere groepjes van deze clowneske vogels. Die kleurenpracht op hun snavels. Heerlijk! De Papegaaiduikers op Spitsbergen zijn een maatje groter dan de vogels op onze hoogte. Wat was het ook al weer? Een ondersoort? Op jacht naar volledige soortstatus?

Onze groep is enthousiast en staat te popelen van ongeduld. Wat gaat er de komende dagen gebeuren? IJsberen willen we zien. Walrussen natuurlijk ook. Ivoormeeuwen, ja ook Ivoormeeuwen. En we zullen morgenochtend toch wel een paar walvissen tegen komen?

Tot morgen!!

Dag 2

“Prachtige gletsjers”

Donderdag 22 juni 2023

Nou voor de meeste deelnemers was het een eerste nacht op een “expeditie-schip”. Door de zomerse omstandigheden met hoge temperaturen (10C voor Spitsbergen) en weinig wind hebben de meesten niet eens door gehad dat we op een schip hebben geslapen. Bij het wakker worden een spiegelgladde oceaan met af en toe een lokale mistbank maakte het zeer aangenaam om met een kop koffie in de lounge rustig wakker te worden.

De eersten stonden rond kwart voor 6 aan dek en al snel werden de eerste “blows” gezien. Een paartje Bultruggen werd gezien en enkele mooie foto’s zijn gemaakt. De gebruikelijke vogelsoorten voor deze omgeving vergezelde onze boot en Noordse Stormvogels, Papegaaiduikers, Dikbekzeekoeten en Kleine Alken lieten zich continue zien. De nog slapende passagiers worden gewekt door Sara onze expeditieleider om klaar te maken voor het ontbijt en de daarna verplichte veiligheidsbriefing. Net na deze mededeling zien we naast het schip op 300m afstand een grote blow met daarna de mooie grijsblauwe rug van een Blauwe Vinvis!! Het grootste zoogdier op aarde zwemt rustig aan de oppervlakte in tegengestelde richting. De melding wordt gemaakt aan boord en mensen gaan snel naar het dek waar de blows nog langzaam in de verte verdwijnend te zien zijn.

Onze eerste stop is bij Gashamna. Het expeditie team gaat een inspectie uitvoeren voor de landing om te zorgen dat we veilig (lees: ijsbeervrij) aan land kunnen. Na 15 minuten krijgen we de melding dat de landing niet veilig is vanwege een dode Walrus die recentelijk is aangespoeld. Hoewel we geen IJsbeer zien, is een landing met een dode Walrus langs de kustlijn geen optie en de geplande landing wordt omgezet in een zodiac-cruise. Het is prachtig weer en bijna windstil dus iedereen vermaakt zich opperbest met de mooie besneeuwde bergtoppen en het arctische landschap.

Na deze zodiac-cruise varen we verder tijdens de lunch naar onze volgende stop Burgerbukta. Dit is een prachtig Fjord met een mooie gletsjer waar we de geplande zodiac-cruise maken. Naast het prachtige landschap krijgen we van Bill (expeditie-lid) interessante informatie over het ontstaan van Spitsbergen en dat de bergen waar we naar kijken zo’n 400 miljoen jaar oud zijn.

Bij terugkomst op de boot gaan we even opfrissen en daarna op de uitkijk voor de zeezoogdieren en vogelsoorten. We zien een paartje Bultruggen actief duiken en de gebruikelijke vogelsoorten komen voorbij. Na het avondmaal staan we met een groot deel van de groep voorop het schip de horizon actief afspeuren. De vogelactiviteit neemt significant toe op het water en al snel zien we op verschillende plekken Bultruggen vergezeld met Witsnuitdolfijnen. De zoogdieren blijven op afstand van het schip maar zijn voor iedereen goed zichtbaar. De komende 3 uur worden we getrakteerd op een Walvis/Dolfijnenfeest. In relatief korte tijd zien we in totaal tientallen ceteceans waaronder Blauwe-, Gewone- en Dwergvinvis, Bultrug, Butskop en Witsnuitdolfijnen. Een grote delegatie gasten uit India die ons vergezellen op het schip vindt dit toch ook wel zo speciaal om hun gezellige avond te onderbreken en buiten aan dek vele foto’s te maken.

Het is al na middernacht als het Walvis- en Dolfijnenfeest voorbij is en de mist langzaam opkomt. We besluiten om richting onze hut te gaan om weer even bij te slapen. Wat een prachtige eerste dag op Spitsbergen en de foto’s worden met veel plezier en een grote glimlach aan elkaar getoond. Nog nagenietend vallen we in slaap en kijken uit naar wat de dag van morgen gaat brengen.

Tot morgen!!

Dag 3

“Een Butskop in een Indische sari”

Vrijdag 23 juni 2023

Vannacht schoot ik wakker, dromend over een Butskop in een sari. Dat lijkt bewijs van een behoorlijk verwrongen geest, maar ik kan het uitleggen. We leven aan boord in parallelle werelden. De Inezia – groep is best groot en staat vrijwel continue en compleet op het dek, speurend naar wildlife op zee. Er is echter een nog grotere groep aan boord: bijna honderd Indische medici uit de USA. Zij gebruiken het schip als congres-centrum en in de avond misbruiken ze de lecture-room, gekleed in prachtige en originele Indische kledij, als zang- en danszaal. Er zijn vier heuse danseressen ingevlogen (uit Polen notabene!) en de winnaar van de Indische Idols begint het zangfestijn. Tot zover gaat het nog net.

Als de professionele zanger namelijk de microfoon neerlegt, gaat het pas echt fout. Duidelijk is dat de gemiddelde medicus niet kan zingen, maar dat weerhoudt de gelegenheids-artiesten niet om enthousiast en hard in de microfoon te, ja, zingen, zeg maar. Het trommelvlies krijgt behoorlijk wat te verwerken. Onze gehoorbeentjes in het middenoor schieten spontaan uit de kom en pas ergens bij het ontwaken, zitten ze weer in de juiste volgorde. Hamer, aambeeld, stijgbeugel, gelukkig, we hebben alles weer op een rijtje.

Wat opvallend en ook wat angstwekkend is, is dat juist op het hoogtepunt van het zangfestijn de walvisachtigen richting de boot komen. Hebben we de code voor het zien van walvissen gekraakt. Maak je “een zes-cetecean-soorten-in-zestig-minuten-dag” alleen mogelijk door vals Indisch gezang, fladderende sari’s en een slechte Pools-Indische-polonaise? Dat houdt de geest schijnbaar behoorlijk bezig en vandaar mijn droom. Een stukje verwerking van een mini-trauma…

Vanmorgen lagen we voor de kust van het eiland Edgeoya. Vernoemd naar Thomas Edge, een Engelse handelaar en walvisvaarder, die beweerde dat hij het eiland in 1616 ontdekte. Daar moeten wij als Nederlanders onze vinger opsteken, omdat de zuidkust van Edgeoya al in 1610 getekend werd door onze landgenoot Joris Cardolus, die het “Onbekende Cust” noemde. Ook de beroemde Plancius had een eerdere kaart van Edgeoya, uit 1612, en hij noemde het “Gerrits Eylant”. We komen er nu bekaaid vanaf: het eiland is vernoemd naar een bluffende Engelsman en alleen wat kleinere eilanden ten oosten van dit eiland zijn vernoemd naar een Nederlander, de Vlielander Ryke Yse.

We landen in Russebukta en maken een schandalig heerlijke wandeling. Genieten in het kwadraat! Zingende Sneeuwgorzen, rondjes draaiende Rosse Franjepoten, prachtige Koningseiders en Roodkeelduikers op wat grotere afstand. Een paartje Zwarte Zee-eenden verrast ons! Er komen Spitsbergen-rendieren aan en als we met de hele groep gaan zitten, komen ze op heel korte afstand voorbij, grazend van de op deze plek wel behoorlijk aanwezige vegetatie. We zien een Poolvos, nog heerlijk verharend van winter- naar zomervacht. We sluipen met een mannetje of 50 door de toendra en weten uiteindelijk op een meter of 40 van de Poolvos te komen. Erg grappig als hij een hap neemt uit zijn waarschijnlijk jeukende wintervacht en van de pijn / schrik een halve salto maakt en op zijn rug landt. Hij kijkt verbaasd om zich heen, wie beet hem in de rug? Kom maar op!

In de avond varen we de Freemansundet in, de straat tussen Edgeoya en Barentszoya, vernoemd naar Willem Barentsz. De zee is zo glad als een spiegel en als we wat noordelijker varen, langs de oostkust van Barentszoya, komen we drijf-ijs tegen. Een prachtig landschap. Mensen beginnen respectvol te fluisteren als we zachtjes langs de ijsbergen en ijsschotsen varen. Geregeld groepjes Walrussen in de zee of op het ijs, soms op enkele meters afstand. Tjonge, wat heerlijk!         

Tot morgen!

Dag 4

“De Poolvos, de Walrus of de IJsbeer”

Zaterdag 24 juni 2023

Zoals gebruikelijk op deze trip zijn we weer voor de gebruikelijke wake up call van Sara wakker. Onze groep staat weer geduldig de omgeving te verkennen hopend op de Koning van het Noorden. We zijn aangekomen bij Kapp Waldberg een prachtige klif vol met broedende Drieteenmeeuwen. Sara heeft aangegeven tijdens haar recap** van gisteren dat ze nog nooit aan land is geweest (12 pogingen) vanwege aanwezigheid van IJsberen. Is 13 het geluksnummer om wel aan land te gaan of willen we liever geen landing om dan toch die IJsbeer te kunnen zien? Heel eerlijk, ik zou met beide scenario’s goed kunnen leven. Wanneer het expeditie-team klaar is met de inspectie krijgen we het verlossende woord dat we groen licht hebben om aan land te gaan. Nadat iedereen ontbeten heeft, stappen we weer in de zodiacs en 5 minuten later staan we aan land met enorme aantallen Drieteentjes in de lucht en op de kliffen. Langzaam lopen we richting de klif, voortdurend stoppend om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten. We mogen 2,5 uur aan land blijven en de tijd vliegt voorbij. We worden ook nog even getrakteerd op een prachtige Poolvos die aktief speurend is naar alles wat te eten is onderaan de kliffen. Soms op minder dan 10 meter afstand is deze kleine rover prachtig te bekijken en fotograferen voor iedereen. Onze tijd voor deze landing zit erop en we verlaten Kapp Waldberg met prachtige herinneringen. Wat een onbeschrijfelijk mooie plek is dit.

Tijdens de lunch gaat de Hondius verder richting Kapp Lee een plek die bekend staat als verzamelplaats voor Walrussen. Het is de bedoeling dat we hier aan land gaan voor een mooie landing. Wanneer we aankomen gaat het expeditie-team weer het gebruikelijke veiligheidsrondje doen en we krijgen een update van Sara. We gaan NIET aan land want er ligt langs de kust een dode Walrus met een IJsbeer!! De landing wordt omgezet naar een zodiac-cruise en al snel zitten alle passagiers van de Hondius in 12 verschillende zodiacs op weg naar het karkas. Als we aankomen ligt het karkas er nog wel maar geen IJsbeer toch een teleurstelling en we blijven enige tijd rondvaren om te kijken of deze wenssoort zich toch nog laat zien. We gaan naar de Walrussen en al snel worden we omringd door behoorlijke aantallen van deze zeereuzen en iedereen kan naar hartenlust foto’s maken van deze wonderlijke, maar ook hele mooie dieren. Naast de Walrussen worden er mooie Rosse Franjepoten, Koningseiders en IJseenden gezien en dan is het tijd om weer terug naar het schip te gaan. Nog even een laatste radio-check met Adam (expeditie-staf) die bij de plek van de IJsbeer is gebleven en hij geeft aan een “visual” te hebben op de IJsbeer. We gaan weer richting het karkas en een jonge IJsbeer ligt duidelijk uit te buiken op de helling boven het karkas. Wat een prachtige beesten zijn dit toch en ondanks de afstand (ca 600m) ratelen de camera’s volop. Hij lijkt zich niet te storen aan onze aanwezigheid maar nadat iedereen voldoende gekeken heeft en foto’s gemaakt besluiten we deze Koning van het Noorden met rust laten.

We gaan terug naar het schip met een glimlach op ons gezicht. Aan boord is een heerlijke BBQ op het buitendek opgesteld en we kunnen genieten van de arctische omgeving waar we ons in bevinden. Wat een prachtige dag en waar moet je nou uit kiezen om het hoogtepunt van de dag te benoemen. Ik hou het op een onbeslist en mijn keuze is: De Poolvos, De Walrus en De IJsbeer.

We gaan lekker slapen.

Tot morgen!!

** recap = is een dagelijkse bijeenkomst op de boot waar de dag van vandaag wordt doorgenomen en de plannen van morgen worden besproken. 

Dag 5

“Oma’s Beluga Soep”

Zondag 25 juni 2023

We beginnen de dag met een prachtige wandeling bij Sundneset op het eiland Barentszoya. Op deze plek zijn miljoenen jaren aan geologische geschiedenis in het landschap af te lezen. Gletsjers zijn nadrukkelijk aanwezig in het landschap van Spitsbergen, maar op de plekken waar de gletsjers niet meer aanwezig zijn, zijn ook de nagelaten sporen van het terugtrekkende ijs indrukwekkend. We zien gesteente dat geplet en gepolijst is door de enorme massa aan heel langzaam naar de zee stromend ijs. Aan de randen van de fjorden zien we ook de restanten en afdrukken van het oude strand, een meter of dertig boven de zeespiegel. Nadat het land bevrijd was van de tientallen miljoenen tonnen aan ijs, is de door het gewicht ingedrukte bodem weer opgeveerd, waardoor de oude stranden omhoog zijn geschoten. Een proces van tientallen miljoenen jaren, maar met indrukwekkende resultaten.

We vermaken ons met IJseenden, Koningseiders, Spitsbergenrendieren, Rosse Franjepoten en Kleine Rietganzen. Maar ook met de prachtige korstmossen op de stenen en de kleine arctische flora die op deze plek volop bloeit. Elke scheur tussen het gesteente en elke luwte achter de boomstammen, die door de stromingen vanuit Siberie zijn aangevoerd, worden door deze kleine, dappere planten benut. De scheuren tussen de stenen ontstaan door een jarenlange cyclus van bevriezend (en dus uitzettend) en weer ontdooiend water. Het zijn dezelfde krachten die er voor zorgen dat stenen diep uit de lagen sediment naar boven worden geperst. Totdat uiteindelijk de stenen bovenop het sediment liggen. Ooit door een verdwenen gletsjer aangevoerd en nu als een relict uit vroeger tijden, als een ware gedenksteen prominent aanwezig boven op het landschap. Bijzonder om te ervaren dat wij als mens betrekkelijk weinig voorstellen in vergelijking met deze miljoenen en miljoenen jaren durende processen.

Vlak na de middag steken we de Storfjorden over. Tijd die we als Inezia-groep gebruiken om over zee uit te kijken. We pikken toch weer drie Dwergvinvissen op. Terwijl reizigers van andere groepen soms nog zitten te wachten op hun eerste walvis, zijn wij actief op zoek. Inspanningen die beloond zijn met inmiddels indrukwekkende aantallen walvisachtigen.

In de middag maken we een gedenkwaardige zodiac-tocht. We zijn van plan langs de wand te varen van de gletsjer in Mohnbukta te varen, maar de Inezia-groep ontdekt al rap enkele Beluga’s. Als de andere zodiacs ook ter plekke zijn, vallen onze monden open van verbazing. Er is niet sprake van enkele Beluga’s: plotseling zien we tientallen kleine blows van deze schitterende witte walvisachtigen. In sommige slechte restaurants durven ze heet water waar ooit een kip over heeft gevlogen, kippensoep te noemen. Mijn oma maakte echter kippensoep, waar het volume aan kip ruimschoots de overige ingrediënten ontsteeg. Oma’s kippensoep noemden wij, de smullende kleinkinderen, deze lekkernij. Vandaag dobberden we zonder enige twijfel in Oma’s Beluga soep, ongekend. We konden nog net niet over de ruggen van deze heerlijke soort terug lopen naar de boot. Maar stel we hadden het geprobeerd…?

Twee uur lang hebben we kunnen genieten van zo’n 200 Beluga’s. Veel volwassen dieren, maar ook dieren die langzamerhand hun grijzere “jeugdkleed” aan het omwisselen zijn voor de smetteloos witte huid van de volwassen dieren. We zien zelfs compleet grijze kleine kalven, anderhalf tot twee meter groot. We zien de grijszwarte randen van de staartvinnen bij sommige volwassen exemplaren. Oude zeevaarders noemden de Beluga’s in vroeger tijden zee-kanaries. We horen ze inderdaad grommen en fluiten, maar vandaag vallen hun geluiden in het niet bij de enthousiaste kreten van de passagiers, wat een feest!

We laten ons door niets en niemand af leiden. Zelfs twee voorbij vliegende Ivoormeeuwen kijken teleurgesteld op ons neer. Normaal zijn zij de grote sterren van de show, maar vandaag smullen we toch vooral likkebaardend van Oma’s Beluga soep! Tot morgen!

Dag 6

“Bultruggen in de mist”

maandag 26 juni 2023

Een deel van de groep (de “gekken”!!) staan al om 04:30h in de lounge met een kop sterke koffie om wakker te worden. Waarom sta je zo vroeg op tijdens je vakantie? Nou we varen langs de zuidpunt van Spitsbergen en dit gebied was op de heenreis al zeer goed voor het zien van Walvissen en Dolfijnen. De oceaan is vlak en zicht is heel goed dus perfecte omstandigheden om op zoek te gaan naar de reuzen van de zee. We worden continu vergezeld door langs vliegende Papegaaiduikers, Kleine Alken en Dikbekzeekoeten maar nog geen zicht op walvissen. De stemming op de boeg lijdt er niet onder en het is hartstikke gezellig met z’n allen en langzaam komen er meer liefhebbers naar buiten. Wanneer we dichterbij Hornsund komen, waar we de eerste landing zullen maken, zien we op afstand een aantal blows. Bultruggen zijn druk aan het foerageren en we zien de mooie staarten langzaam verdwijnen in de oceaan. Ook zien we een aantal grote blows aan de horizon van Gewone Vinvissen.

We varen het fjord van Hornsund in en gaan als eerste even kijken bij het Walruskarkas in Gashamna, waar we op de 2^e dag langs gekomen zijn. Het karkas lijkt nog volledig in tact en er is geen IJsbeer in de omgeving te vinden. We varen door naar onze stop van vandaag Samarinvagen. De zon schijnt volop en we worden in dit kleine fjord omsingeld door prachtige bergen met gletsjers die tot aan de kustlijn reiken. Het ijs brokkelt af en toe af en ijsbrokken van alle soorten en maten drijven richting de oceaan. Wij gaan als eerste aan land waar we diverse korte wandelingen kunnen maken om op de heuvels met een mooi uitzicht op de baai. Vanaf dit uitzichtpunt hebben we goed zicht op een groep van ca 25 Beluga’s die op karakteristieke wijze dicht langs de kustlijn en het gletsjerijs zwemmen. Wat een fantastisch mooie dieren zijn dit toch en we blijven lange tijd genieten van deze geel/witte wonderen van de zee.

Na deze wandeling op land gaan we weer de zodiac in voor een tochtje langs de gletsjers. We zien een Baardrob vlak bij onze boot en hij blijft ons aandachtig volgen. Wie zijn deze rare wezens toch met die lange neuzen (lees camera’s)? We varen door een prachtig arctisch landschap en zien hoe hoog deze ijswanden zijn als je dichtbij vaart. De vraag die mij opkomt hoe lang blijft dit nog bestaan? Hoe ziet dit gebied er over 5 of 10 jaar uit?

Er komt een melding over de portofoon binnen dat er een klein groepje Beluga’s gezien is in de buurt van onze zodiac. We varen er rustig naar toe en kunnen mooi genieten van een aantal volwassen Beluga’s met 2 jonkies die nog mooi grijs zijn. Na weer de nodige foto’s gemaakt te hebben besluiten we de groep met rust te laten en gaan terug naar de boot. We luisteren naar de dagelijkse recap en gaan aansluitend naar het restaurant voor het avondmaal. Het schip verlaat de ankerplek en onze volgende stop is Bellsund voor 2 landingen morgen. De weersverwachting is niet echt goed met kans op mist. Na wederom een heerlijke maaltijd zien we de eerste Bultruggen al vanuit het restaurant. Een teken om weer buiten aan dek te staan.

De mist wordt dichter en ons zicht wordt beperkt tot slechts zo’n paar honderd meter rondom het schip. We zien nog een mooie blow van een Gewone Vinvis net naast het schip en daarna gaan we naar binnen vanwege de dichter wordende mist. Vlak voor we naar bed gaan komt Edward nog met een melding van een blow vlak voor de boot. We gaan naar buiten en zien 2 Bultruggen die naast de boot aan het “bubble-feeden” zijn. Dit is een techniek waar de walvissen luchtbellen rond een school vissen blazen en de Bultruggen met open bek naar het wateroppervlak komen om de vissen te vangen. Een prachtig tafereel en de Bultruggen verdwijnen langzaam in de mist. Het is inmiddels middernacht en tijd om te gaan slapen na alweer een prachtige dag.  Tot Morgen!!

Dag 7

“Optrekkende mist”

27 juni 2023

 Als we in de ochtend aankomen in de Bellsund is de mist nog altijd niet opgetrokken. Dit houdt in dat de geplande landing in de ochtend geen doorgang kan vinden. Voor een landing wordt de landingsplek en omgeving altijd goed gescand op de aanwezigheid van IJsberen. In de mist is dat uiteraard niet mogelijk en is het daarom simpelweg te gevaarlijk aan land te gaan.

We besluiten wat zuidelijker te kijken en wonderwel trekt hier de mist op. We gaan een landing maken aan de zuidelijke monding van de Van Keulenfjord. Deze fjord zou eigenlijk Zaandamfjord moeten heten, de naam die in 1620 aan dit water werd gegeven. In 1710 werd een kleine baai aan de noordelijke kust van het fjord Van Keulen baaytje genoemd, naar een producent van landkaarten. Op een kaart van 1820 stond de naam van Van Keulen plotseling met grote letters over het hele fjord. Een fout die tot op de dag van vandaag niet is recht gezet. De familie Van Keulen blij en Zaandam zomaar een vernoeming armer…

We landen bij Ahlstrandhalvøya in een kleine baai met de naam Ingebrigtsenbukta. Op het strand zijn wat oudere hutten terug te vinden, de schoorsteen van een smeltoven, twee oude scheepjes op hun kop in het zand en, het meest indrukwekkende, enorme stapels met botten en schedels van Beluga’s. Een pijnlijke herinnering uit vervlogen tijden, waarin de hebzucht van de mens de draagkracht van de natuur ver oversteeg. In gepaste stilte lopen we langs de overblijfselen van deze prachtige dieren. Verder tijdens de wandeling zien we Gewone zeehonden, een soort die op Spitsbergen een vrij kleine, maar groeiende populatie heeft van zo’n 2000 dieren. De arctische flora staat volop in bloei: we zien een behoorlijke verscheidenheid van deze kleine en dappere plantjes. Een Spitsbergenrendier komt nieuwsgierig naar onze groep gedribbeld en gaat van een meter of 20 eens goed kijken wat voor vreemd volk nu weer op bezoek is gekomen. Als we op de Zodiacs staan te wachten, ontdekken we maar weer eens een groepje Beluga’s. Die levende exemplaren zijn toch heel wat leuker dan die gebleekte overblijfselen op het strand!

Na de wandeling varen we richting Isfjorden en naar onze eindbestemming Longyearbyen. Er wordt links en rechts veel geproost, maar de Inezia – gangers blijven daarnaast scherp en tikken nog een Dwergvinvis, een Bultrug en twee Gewone Vinvissen uit het water. Een mooie afsluiting van deze prachtige expeditie-cruise.

Nadat we op de 28^ste juni van boord gaan, hebben we enkele uren de tijd voordat onze vlucht richting Oslo vertrekt. Tijd die we gebruiken om een lekker broodje te eten, maar vooral de omgeving en de vogels rond Longyearbyen te bekijken. We doen het erg goed en zien bijvoorbeeld Poolvos en een langs de Kleine Alken – kolonie voorbij zwemmende Walrus. We twitchen de op Spitsbergen zeldzame Slobeend en pikken alle specialiteiten op vogelgebied mee. Hoogtepunten zijn een tweetal Spitsbergensneeuwhoenders op slechts een tiental meter en drie mannetjes Koningseiders, die parmantig voorbijzwemmen op zee.

We hebben een prima reis achter de rug. De IJsbeer bleef helaas op grote afstand, maar de grote aantallen Beluga’s en meerdere Poolvossen op redelijk korte afstand maken een hoop goed. Wat dacht u daarnaast van Blauwe vinvis, Gewone vinvis, Bultug, Butskop, Dwergvinvis en Witsnuitdolfijn. Walrus, Gewone zeehond, Zadelrob, Baardrob en Ringelrob, dat is zeg maar een grandslam van de zeehondachtigen op en rond Spitsbergen. We hebben genoten van de uitbundige vogelwereld en de indrukwekkende landschappen van deze afgelegen archipel. Met een heel fijne groep kijken Erik en Willem terug op een prachtig avontuur! Wanneer gaat de volgende boot?

Tot een volgende keer!

Willem Visser

Meer over Willem